ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΛΗΓΗ.

Να με εδώ, Θεσσαλονική. Έχω ξεφύγει από την "άθλια" καθημερινότητα της Αθήνας, κι όμως την ζητώ πίσω... δεν ξέρω γιατί. Ίσως επέιδή εδώ με όλο το σόι δεν βρίσκεις και πολύ χρόνο για τον εαυτό σου, και ουσιαστικά ήθελα να ξεφύγω από τον εαυτό μου αυτές τις μέρες. Εδώ δεν το καταφέρνω...

Αυτό το σπίτι είναι γεμάτο από φωτογραφίες της γιαγιάς μου, σε στιγμές αυθόρμητες που χαμογελούσε. Χθες το βράδυ εγώ και η ξαδέρφη μου ξενυχτήσαμε φιλοσοφώντας για τον θάνατο, για τον παράδεισο και τελικά καταλήξαμε να κλαίμε για τον θάνατο της γιαγιάς η μία πάνω στην άλλη... ναι μας πόνεσε όλους αυτός ο χαμός. Το βλέπω στα μάτια του πατέρα μου όταν του αναφέρω πως θέλω να πάω στο νεκροταφείο. Αλλά ξέρω πως και κάθε μέρα να πηγαίνω δεν πρόκειται να επανορθώσω, τίποτα δεν θα γίνει. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πως με πονούσε και μένα τόσο πολύ. Αλλά θα ήταν εγωιστικό να πω, ΤΗΝ ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΠΙΣΩ. Υπέφερε, καλύτερα που έφυγε. Για αυτήν. Γιατί εμείς εδώ είμαστε ζώντας κάθε μέρα πιο έντονα τον χαμό ενός χαμόγελου, μιας λάμψης.