.

Dare to Dream

Friday 29 April 2011

Dear boys

you all are assholes.

Sunday 24 April 2011

Όνειρα...

Εκνευρίζομαι. Και εκνευρίζομαι έντονα. Όταν κάθε βλάκας ενήλικας στη "λέει" για τα όνειρα σου προσπαθώντας και καλά να σε προσγειώσει επειδή αυτός ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕ τίποτα στη ζωή του, ναι είναι εκνευριστικό

Τα όνειρα είναι για να ονειρεύεσαι. Τι εννοώ; Δεν μπορείς, δε γίνεται να βάλεις όρια στα όνειρα σου. Απλώς για ορισμένα θα προσπαθήσεις περισσότερο για να πραγματοποιηθούν και θα πραγματοποιηθούν και άλλα πάλι όχι.

"Προσγειώσου." - Παράτα με. Στην ηλικία μου, στη ΦΥΛΑΚΗ μου, το μόνο μέσω για ελευθερία, πνευματική έστω, είναι τα όνειρα και θα είναι όσο τρελά γουστάρω.

Και αυτή που ΤΟΛΜΑΝΕ να ονειρεύονται και να ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ για τα όνειρα τους, ανταμείβονται στο τέλος, οπότε το "προσγειώσου" δεν στέκει.

Μόνο τη φαντασία μου έχω και τα όνειρα μου, τίποτα άλλο. Τα υπόλοιπα μου τα πήρατε. Με χώσατε σ' ένα σχολείο... περιμένω ένα όνειρο να' ρθει και να με σώσει.


ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ.

κι ας απογοητεύτω.... τουλάχιστον θα έχω τολμήσει να ΧΑΡΩ.

Wednesday 20 April 2011

ΠΑΣΧΑ.

Χαχαχαχαχα, τί είναι το Πάσχα ρε παιδιά; Εγώ, δεν ξέρω τί είναι, ξέρω όμως πως έχει καταντήσει.

1η βδομάδα: Υποτιθέμενος θρήνος και τακτικές επισκέψεις από όλες τις "θεούσες" στην εκκλησία.
2η βδομάδα: Ξαφνικά, ΧΑΡΑ !!!

Συγγνώμη φίλοι μου, αλλά ο Χριστός αν σταυρώθηκε, σταυρώθηκε όχι για να το θυμόμαστε ΜΟΝΟ την Μεγάλη Εβδομάδα και σας διαβεβαιώ δεν θα αποδειχτεί τίποτα αν πηγαίνεις κάθε μέρα εκκλησία και αν κάνεις 40 μέρες νηστεία. Μπα.

ΑΥΤΑ πάω να φάω μπουγάτσα και να παίξω μπλόφα γιατί για μένα μέχρι εκεί πάει το "Πάσχα."

ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΛΗΓΗ.

Να με εδώ, Θεσσαλονική. Έχω ξεφύγει από την "άθλια" καθημερινότητα της Αθήνας, κι όμως την ζητώ πίσω... δεν ξέρω γιατί. Ίσως επέιδή εδώ με όλο το σόι δεν βρίσκεις και πολύ χρόνο για τον εαυτό σου, και ουσιαστικά ήθελα να ξεφύγω από τον εαυτό μου αυτές τις μέρες. Εδώ δεν το καταφέρνω...

Αυτό το σπίτι είναι γεμάτο από φωτογραφίες της γιαγιάς μου, σε στιγμές αυθόρμητες που χαμογελούσε. Χθες το βράδυ εγώ και η ξαδέρφη μου ξενυχτήσαμε φιλοσοφώντας για τον θάνατο, για τον παράδεισο και τελικά καταλήξαμε να κλαίμε για τον θάνατο της γιαγιάς η μία πάνω στην άλλη... ναι μας πόνεσε όλους αυτός ο χαμός. Το βλέπω στα μάτια του πατέρα μου όταν του αναφέρω πως θέλω να πάω στο νεκροταφείο. Αλλά ξέρω πως και κάθε μέρα να πηγαίνω δεν πρόκειται να επανορθώσω, τίποτα δεν θα γίνει. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πως με πονούσε και μένα τόσο πολύ. Αλλά θα ήταν εγωιστικό να πω, ΤΗΝ ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΠΙΣΩ. Υπέφερε, καλύτερα που έφυγε. Για αυτήν. Γιατί εμείς εδώ είμαστε ζώντας κάθε μέρα πιο έντονα τον χαμό ενός χαμόγελου, μιας λάμψης.



Tuesday 12 April 2011

Τίποτα...

Είναι βραδύ και με δυσκολία βλέπω τα γράμματα του πληκτρολογίου Τα δάκρυα με εμποδίζουν...

Ακούγοντας ένα συγκεκριμένο κομμάτι και διαβάζοντας Pablo Neruda , ο καθένας θα έκλαιγε

Το κομμάτι λέγεται Love is a mystery του Ludovico Einaudi, δεν ξέρω, απλώς μ' αρέσει και το ποίημα του Pablo Neruda είναι το :

<<Puedo Escribir los Versos mas Tristes Esta Noche>

Εδώ το βρήκα ολόκληρο για εσάς τους πολλούς που διαβάζετε την ανάρτηση (:P)


Και ένα συγκεκριμένο σημείο με ΤΣΑΚΙΣΕ:
<<Puedo escribir los versos mas tristes esta noche.
Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido>>
Που σημαίνει: Αυτό το βράδυ μπορώ να γράψω τις πιο λυπητερές γραμμές
Να σκέφτομαι πως δεν την έχω. Να νιώθω πως την έχω χάσει.


Απλώς.... ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΌ


Thursday 7 April 2011

Ει, είσαι εδώ;

Είσαι εδώ;
Με προσέχεις, μ' ακούς;
Με βλέπεις, με νιώθεις;
Υπάρχω για' σένα;
Νιώθεις το άγγιγμα μου; ΜΗΝ ΤΟ ΑΓΝΟΕΙΣ.
Σ' αγαπάω, ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ;

Σιωπή, νέκρα, (τέλο.)
Κλάμα, πόνος, (τέλο.)

Βίασου, θα πεθάνεις.
Βιάσου, θα ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ.

Δεν έχω θέμα, ούτε νόημα, απλώς γράφω... και γράφω... δίχως σταματημό, δίχως πολύ σκέψη.
Πονάω, κλαίω, δεν σκέφτομαι.
Έτσι είμαι εγώ.
Ακούω μουσική, γράφω, κλαίω.
Αισιοδοξία; Χάθηκε, ΕΦΥΓΕ.

<<Μην ανησυχείς, τα πράγματα θα φτιάξουν.>>

...

Tuesday 5 April 2011

Ένα λεπτό σιγής

για το παλιό μου blog που πήγε από βλάκες που χακάρουν. <3

PINK FLOYD- TIME

Ένα εξαιρετικό τραγούδι, με πραγματικούς στίχους. Ίσως και το αγαπημένο μου από το συγκεκριμένο συγκρότημα. Το λόγια περιττά.



lyrics:

Ticking away the moments that make up a dull day
Fritter and waste the hours in an offhand way
Kicking around on a piece of ground in your home town
Waiting for someone or something to show you the way

Tired of lying in the sunshine staying home to watch the rain
And you are young and life is long and there is time to kill today
And then one day you find ten years have got behind you
No one told you when to run, you missed the starting gun

And you run and you run to catch up with the sun, but it's sinking
Racing around to come up behind you again
The sun is the same in a relative way, but you're older
Shorter of breath and one day closer to death

Every year is getting shorter, never seem to find the time
Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines
Hanging on quiet desperation is the English way
The time is gone, the song is over, thought I'd something more to say

BREATHE REPRISE
Home, home again
I like to be here when I can
And when I come home cold and tired
It’s good to warm my bones beside the fire
Far away across the field
The tolling of the iron bell
Calls the faithful to their knees
To hear the softly spoken magic spells.

Χρόνος 2

Τι θα έκανες αν ήξερες πως σε 5 λεπτά η ζωή σου θα τελείωνε, ή ότι σε 10 μέρες θα πεθάνει ο πατέρας σου (χτύπα ξύλο.) ή ότι σε ένα χρόνο από τώρα θα μετακομίσεις;

ΤΙΠΟΤΑ. Η αναμονή είναι το χειρότερο μου, πραγματικά.
Δεν με εκνευρίζει, ούτε φοβάμαι τον θάνατο...την μετακόμιση, την αναμονή φοβάμαι.
Είναι ότι χειρότερο. Είναι σα να φαντάζεσαι τον εαυτό σου σ' ένα κελί, περιμένοντας την μέρα της εκτέλεσης σου για ένα αδίκημα που ΔΕΝ έχεις διαπράξει. Εγώ θα αυτοκτονούσα.
Γιατί μου την σπάνε οι αριθμοί και οι ημερομηνίες και να βλέπω τον θάνατο μου στο ημερολόγιο. Μα γιατί να πρέπει να ξέρουμε;

Νιώθω μόνη. Ίσως και να είμαι. Ίσως και όχι.
Φοβάμαι πως θα χάσω τους ανθρώπους που ΚΑΤΟΡΘΩΣΑ να αγαπήσω... τους πραγματικούς όμως όχι τον μαλακά που με πλήγωσε ή την σκύλα που μου έκλεψε τον γκόμενο.
Ίσως και να τους χάσω. Ίσως και όχι.

ΠΟΙΟΣ ΞΈΡΕΙ; Ο χρόνος θα δείξει...




Monday 4 April 2011

Χρόνος.

ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΤΡΕΧΕΙ, ΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΑΝΤΕΧΕΙ;

Μακάρι τα πάντα απλώς να slow down.

Saturday 2 April 2011

Η ζωή δεν είναι όμορφη.

Και ποιος μιλάει ε; Σκέφτεσαι.
Εδώ τα παιδιά πεθαίνουν στη Λιβύη και στην Ιαπωνία και σχετικά παντού, αλλά
πραγματικά δεν γίνεται αυτό να με χαροποιήσει και να σκεφτώ, εγώ δεν έχω προβλήματα.
Απλώς είναι αδύνατον.
Όλοι έχουμε προβλήματα...
Τι μπορείς να κάνεις όταν η ερωτική σου ζωή έχει μετατρέπει σε κάδο σκουπιδιών;
Και χωρίς έρωτα η ζωή είναι κενή, το πιστεύω.
Δεν ξέρω τι μπορώ να γράψω..μόνο να κλάψω θέλω.
Όταν αγαπάς άτομα που ξέρεις από την αρχή ότι ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν θα γυρνούσαν να σε κοιτάξουν, όχι μόνο λόγο εμφάνισης...αλλά γενικότερα, αλλά εσύ λες "Καλά σιγά, δεν με νοιάζει". και συνεχίζεις... μέχρι που τρως τα μούτρα σου. -ΠΑΛΙ.
Χτες με πλησίασε, με χάιδεψε στην πλάτη, μου χαμογέλασε.
Όχι επειδή νιώθει κάτι... απλώς έτσι πρέπει.
Ποοοοοοοο δεν με νοιάζει. Η φετινή χρονιά πάει κατά διαόλου , για τα ερωτικά τουλάχιστον και ΑΝΥΠΟΜΩΝΩ να μου συμβεί επιτέλους κάτι καλό...

Λυπάμαι για την απαισιοδοξία της ανάρτησης αλλά δεν γίνεται να υποκρινόμαστε


Followers

ΕΓΩ

My photo
Κάθε φορά που χάνομαι μεσά στις σκέψεις τρελλένομαι... όχι πως με ενοχλεί, όχι. Απλώς στο χαρτί ΞΕΣΠΑΩ