.

Dare to Dream

Saturday 23 July 2011

Για σένα.

Κλείσε το φως.
Κλείνω τα μάτια μου.
Στην αλήθεια; Στο σκοτάδι;

Κρατάω την αναπνοή μου, αλλά δεν πεθαίνω.
Λείπεις αλλά είσαι εδώ.

Κλείσε το φως. Πονάνε τα μάτια μου.
Πήγαινε στο κρεβάτι, κοιμήσου.

Θα κοιμηθώ κι'γω. Αρκεί το πρόσωπο σου να γαληνέψει.
Να ταξιδέψει αλλού. Κάπου καλύτερα.


Κλείνω το φως. Καληνύχτα. Σ'αγαπάω.




Thursday 21 July 2011

Το ποτάμι.


Στου ποταμού τα νερά θα χαθώ.
Σε αυτό το απαλό γαλαζοθαλασσοπαρμένο χρώμα θα φύγω.
Δεν θα με βρίσκει κανείς, δεν θα με βρίσκεις εσύ.

Το ρέυμα θα με παρασύρει μακριά.
Μακριά από τα όνειρα, από τον πολιτισμό, από τα δάκρυα.
Δεν θα με βρίσκει κανείς, ούτε εσύ.

Δεν θα παλέψω στιγμή για την ζωή μου.
Και αυτή τη ζαλάδα που αισθάνομαι, την αγνοώ.
Μα αν είναι να πεθάνω, θέλω εκεί να'μαι.
Στα βαθυά, ζεστά νερά του ποταμού.

Εκεί θα βρω συντροφιά, εκεί θα βρω αγάπη.
Όχι στα μάτια σου.
Όχι.

Ω, ποταμέ, παράσυρε με, τράβα με μακριά από τα μάτια του.
Με την βοήθεια σου, ίσως ξεχάσω, ίσως όμως πνιγώ.
Δεν ξερώ, απλώς πάρε με μακριά και εγώ αιώνια ευγνωμοσύνη θα σου'χω.



Sunday 17 July 2011

Μία σκέψη.

Δεν έχει νόημα να επιμένεις όταν τα πράγματα δεν κινούντε. Απλώς άστο.

Επειδή εκεί που κοιτάς εκεί θα πας.
Και επειδή εκεί κοιτάς, θα χάσεις τα πράγματα που δεν κοιτάς.
Θα πας εκεί που κοιτάς, ενώ θα έπρεπε να είσαι εκεί που δεν κοιτάς.
Γιατί εκεί, είναι η ευτυχία, η χαρά, το χαμόγελο!

Άστα να πάνε και προχωρά.
Το παρελθόν είναι παρελθόν.
Σε βοήθησε για το παρόν, αλλά μέλλον δεν θα γίνει ποτέ.
Τελείωσε για κάποιο λόγο. Για κάποιο λόγο δεν είναι το παρόν σου.
Και για κάποιο λόγο δεν θα γίνει το μέλλον σου..

Ξέχνα το, άστο.
Κοίτα αλλού, και πήγαινε εκεί.
Και αν πονάει, θα περάσει.
Τα λόγια, είναι λόγια όπως και να το κάνεις.
Χάνονται.
Και ο άνθρωπος είναι άνθρωπος όπως και να το κάνεις.
Αλλάζει..



Friday 15 July 2011

Το ημερολόγιο ενός ταξιδιώτη.

Μέρα πρώτη.
Το ταξίδι ξεκινάει. Μια περιήγηση στο αγνώστο, μια βουτιά στις ξένες χώρες θα πραγματοποιηθεί.
Κατευθύνομαι προς το αεροδρόμιο του Ελευθερίου Βενιζέλου, με συντροφιά το κάψιμο στο στήθος μου. Το κάψιμο της περιέργειας, της εξευρεύνησης. Έχω μόλις τσακωθεί με την μητέρα μου, οπότε η ανυπομονησία γίνεται ακόμα πιο έντονη.

Φτάνω, και συνοδεύομαι στο αεροπλάνο. Η πτήση είναι καλή, και μπορώ πλέον να δω τα πράγματα με άλλη οπτική γωνία. Τα πάντα είναι τόσο ασήμαντα από ψηλά.
Τόσο μικροσκοπικά. Ένα τίποτα.

Διασχίζουμε το Αιγαίο Πέλαγος, την Θεσσαλονική και ύστερα τα Σκόπια και μετά από μια ώρα και 15 λεπτά, φτάνουμε στο Βελιγράδι. Την πρωτεύουσα της Σερβιάς.

Συναντάω τον μπαμπά μου, και νιώθω όμορφα. Είχα να τον δω αρκετό καιρό.
Το αεροδρόμιο δεν είναι όπως της Αθήνας, είναι εξερετικά μικρό και απλό.

Να πω την αληθεία νιώθω λίγο περίεργα. Δεν γνωρίζω την γλώσσα, δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα. Βρίσκομαι σ'έναν εντελώς άγνωστο τόπο, μακριά από το σπίτι μου, τον πολιτισμό μου, την γλώσσα μου, μακριά απ'όλα τα πράγματα που οι πατριώτες θεωρούμε δεδομένα.

Κάποιοι θα πουν πως στεναχωρέθηκα με αυτό, αλλά όχι. Απλώς με εκνευρίζει λίγο να μην μπορώ να καταλάβω τίποτα.

Και τώρα, οδηγάμε προς το σπίτι. Έχει αρκετή κίνηση και τα αυτοκίνητα έχουν όλα προτερεότητα, το θέαμα είναι αστείο!
Υπάρχουν και αυτά τα μεγάλα κτήρια που τα ονομάζουν μπλόκα.
Είναι σε ουρανοξίστες (όχι τεράστιους) και είναι μικρά διαμερισματάκια.
Όλα ίδια για όλους.
Εκεί έμεναν οι άνθρωποι κατά την Σοβιετική Ένωση. Απ'ότι είδα, όχι δεν ζούσαν σε καλές συνθήκες.

Οι άνθρωποι είναι όλοι χαμογελάστοι και πάρα πολύ ψηλοί. Νιώθω σαν μυρμίγκι.

Φτάσαμε στο σπίτι. Είναι όμορφο, μεγάλο χωρίς λόγο.
Η τηλεόραση πέρα από την MTV δεν παίζει κάτι πέρα από Σέρβικο Πρόγραμμα.
Αλλά η ώρα περνάει. Και φτάνει το βράδυ.
Ο πατέρας μου αποφάσισε να με πάει έξω.

Βλέπουμε κάτι βομβαρδισμένα κτήρια που είχαν βομβαρδίσει οι Αμερικάνοι. Είναι πάρα πολύ εντυπωσιακό! Είναι μια τρύπα στο κτήριο.

Πάντου υπάρχουν ψεύτικες μεγάλες αγελάδες. Φαίνεται έχουν κάποιο κόλλημα.
Η νεολαία ήταν έξω, και όπως είπα και πιο πριν, ήταν όλοι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΨΗΛΟΙ.

Α! Επίσης, είναι όλοι νομοταγείς. Δεν περνάνε διάσπαρτα στον δρόμο. Πρέπει να περάσουν, όταν είναι πράσινο μόνο από την διάβαση. Αλλιώς απλώς σε πατάνε. Αλλά σαν κλασσικοί έλληνεες εγώ και ο μπαμπάς μου, δεν κοιτάξαμε να περπατάμε μέχρι την διάβαση.

Τα χρήματα είναι διαφορετικά, οι νόμοι, η γλώσσα, αλλά και πάλι δεν νιώθω εντελώς διαφορετική από αυτά τα άτομα.
Κάτσαμε σε μια πιτσαρία (ο Θεός να την κάνει.) και μπορέσαμε να παραγγείλουμε κανονικά.
Είναι πολύ βοηθητικό που ορισμένοι άνθρωποι μιλάνε και αγγλικά, επειδή θα είμασταν εντελώς χαμένοι.

Πάντως το κλίμα είναι ωραίο. Α! Συναντήσαμε Έλληνες στον δρόμο, και ένα ελληνικό σουβλατζίδικο. Αληθίνο αξιωθέατο!

Περνάω καλά μέχρι στιγμή, και ελπίζω τα πράγματα να συνεχίσουν έτσι.
Αύριο θα πάμε ένα ταξίδι σ'ένα ξενοδοχείο κοντά στην Ρουμανίο, στις όχθες του ποταμού Δούναβη. Είμαι σίγουρη, πως τώρα αρχίζει το καλό!



Wednesday 6 July 2011

ΜΑΣΚΑ



Αλήθεια τι γίνεται όταν η μάσκες πέφτουν;
Τι παθαίνεις; Αιμμοραγείς;

Τι συμβαίνει όταν ο καθρέφτης σπάει και μένεις μόνος σου, κοιτάζοντας το είδωλο σου σπασμένο και παραμορφωμένο; Σαν την ψυχή σου ένα πράγμα.

Μόνο να δείχνεις.
Μόνο να παίρνεις

Μένεις στο πάτωμα ξαπλωμένος προσπαθώντας να συναμορλογίσεις τα καμμένα κομμάτια του παζλ της ζωής σου.
Μάταιο

Ζεις σ' ένα ψέμα, και σ' αρέσει.

Ξύπνα!

Η μάσκα όμως έπεσε, και το πραγματικό σου πρόσωπο φανερώθηκε.
Είναι βουτηγμένο στα ψέματα. Μην κλαις, δεν θα φύγουν οι ουλές.

Λυπάμαι.


Καληνύχτα.

Tuesday 5 July 2011

Δίχως τίτλο.

Δεν κουράστηκες;
Κουράστηκα.
Τι κουράστηκες;
Να κοιτάω και φως να μη βλέπω.
Δες καλύτερα.
Δεν μπορώ, μόνο σκοτάδι υπάρχει.

Ξημέρωσε, φως!
Αλλά και πάλι, κουράστηκα να προσπαθώ.
Όμορφα μάτια που έχεις!
Όμως κουράστηκα να τα ονειρεύομαι.
Κουράστηκα να περιμένω, κουράστηκα να ελπίζω.

Ουφ, κλείσε το φως, τα μάτια μου.
Βούτα στη θάλασσα, κάνει ζέστη.
Φάε κάτι, αφού πεινάς.
Ασυναρτησίες...


Χαιρετώ...


Followers

ΕΓΩ

My photo
Κάθε φορά που χάνομαι μεσά στις σκέψεις τρελλένομαι... όχι πως με ενοχλεί, όχι. Απλώς στο χαρτί ΞΕΣΠΑΩ