.

Dare to Dream

Thursday 29 December 2011

Neverland

The sun rises.
As always.
Shall I rise?
If I don't know,
then who does?

Life's sharp knives stuck into my chest.
As always.
You can see me.
I can not.

How do I look?
Your eyes shall become my reality.
A liar you are.

Go hide against the rainbow.
I'll come.
Be patient my love.
I shall not be late.

Rip my heart off.
I'll let you. as always.
The question has been answered.
I shall rise.
I'll rise.
See you across the rainbow.
See you across our Neverland.

-M

Saturday 24 December 2011

The sun-

------
But when his hair, blond as dry leaves, turned white
and his beautiful and passionate eyes which once were the color of boughs
on lemon trees in winter or of the shallow sea became dull,
when he felt in his veins a winter that has no spring,
Fate bought him back to the lonean Sea.
Everything was the same as it had been before.
But he was not the same and he did not recognize the sunny shores
of the joyous and passionate Ionean Sea!
Grieving he closed his eyes and gazed deeply into himself.
And there! there he saw that same sun of the past, that strange
and enormous sun which gave life to all things around him and the fragrance
of dreams to the leaves, and made him see the white and cold blood flow through
the serene stone of statues, and made him live and suffer with the deep and powerful passions of men.
It was the SUN OF YOUTH that had passed, a sun which alone enlightened the depth and twilight of his soul, and which bestowed upon all it illuminated the strange and magic beauty of Illusion.

For things appear as the soul perceives them.


-Milan Rakic- The sun.


Λόγια όμορφα, με νόημα, με κάτι που με έκανε να διαβάσω αυτό το κείμενο πάνω από πέντε φορές.
Χρόνος... περίεργο πράγμα. Σε φοβάμαι άτιμε.
Κάθε βράδυ που πάω τα μάτια μου να κλείσω, ξέρω πως κάπου παραμονεύεις.
Ξέρω ότι την επόμενη μέρα μπορώ να ξυπνήσω και να δω τα πράγματα διαφορετικά.
Έχασα χρόνια, έχασα στιγμές.
Στιγμές που πίσω, δυστυχώς δε μπορώ να φέρω.
Το τώρα, με τα δευτερόλεπτα που περνάνε, μετατρέπεται σε πριν.
Και εσύ, μ'ένα αχαυνές βλέμμα και με ορθάνοιχτα μάτια καταλαβαίνεις ότι
τα πάντα είναι στιγμές, που χάνονται και που πεθαίνουν στο δευτερόλεπτο.
Ανύμπορος σαν είσαι... τι κάνεις;
Ξέρει κανείς;

Sunday 18 December 2011

Ο καθένας είναι διαφορετικός.
Ο καθένας φωτίζει τα σκοτεινά σοκάκια της ζωής με το χαμόγελο του χαρακτήρα του.
Ο καθένας δρα, σκέφτεται, πιστεύει διαφορετικά.
Όλοι είναι διαφορετικόι, αλλά μ'έναν τρόπο όλοι ταυτόχρονα είναι ίδιοι.

Sunday 20 November 2011

Σου'χει τύχει ποτέ, να μην μπορείς να ελέγξεις τα δάκρυα σου;
Σου'χει τύχει ποτέ, να νιώθεις μόνος;
Να έχεις την ανάγκη κάποιου, να σε πάρει αγκαλιά και να σου ψιθυρίσει σιγανά και απαλά
"όλα θα πάνε καλά."
Να νιώθεις πως αυτός ο κάποιος, είτε δεν υπάρχει, είτε δεν είναι πια εκεί για σένα, είτε δεν είναι με τον τρόπο που εσύ θες.

Σου'χει τύχει απλά τίποτα να μην είναι σωστό;
Σου'χει τύχει;

Saturday 5 November 2011

!

Μικροσκοπικά χεράκια αγγίζουν το λούτρινο αρκουδάκι
και μια γλυκιά μελωδία γλιστράει απ'τα παιδικά της χείλη.
Τα ματάκια της επερξεγάζονται τα περίεργα του κόσμου.
Χωρίς έγνοιες, στεναχώριες..
Θαρρώ πως με ζωγραφίζει τώρα.
Είναι πλάτη και κάτι σχεδιάζει κοιτώντας με επίμονα.
Ό,τι και να' ναι θα' ναι όμορφο.
Όλα μοιάζουν όμορφα από τα μάτια ενός παιδιού.
Όμορφα και απλά.
Αναμνήσεις κατακλύζουν τα μάτια μου.
Αναμνήσεις του τότε...
Των παιδικών ερώτων..
αυτές οι αθώες αγκαλιές, τα αθώα φιλιά στο μάγουλο.
Οι αθώες παιδικές καρδιές.
Μόνο γελαστές στιγμές.
Προσωπάκια μικρά, αγγελικά, χαρούμενα.
Ο Γιώργος, ο Δημήτρης, ο Χρήστος, η Δημιτριάννα, η Εύα.

Όμως τώρα πρέπει να φύγω..
Με φωνάζει η μικρή μου φίλη.
Με προσκαλεί να μπω στον κόσμο της.
Με τραβάει από το χέρι και με προσκαλεί..
Με προσκαλεί, για δύο λεπτά, δύο μοναχά λεπτά, να ξαναγίνω..παιδί.






<<Και άμα και εσύ έχεις την ευκαιρία, κάντο. Χάσου εκεί μέσα. Είναι όμορφα.>>

Sunday 23 October 2011

-



Ίσως, κάποτε, κάπου.
Σ'αγαπάω τώρα για το τώρα.
Το μετά; Άγνωστο με κεφαλαία.

Σε θέλω, όμως δεν σ'έχω.
Δεν θα προσπαθήσω να σε ξανα αποκτήσω.
Αλλά ίσως, κάποτε κάπου, ο έρωτας μας θα ανθίσει.
Με τον τρόπο που και οι δυο μας ονειρευτήκαμε.


Και ύστερα τα χρόνια βύθισαν τα δόντια τους
στην σάρκα μας και το τώρα πέθανε.
Αλλά....
Ίσως....
Κάποτε.....
Κάπου....
να κατορθώσω να σε κάνω ευτυχισμένο....




Monday 10 October 2011

.


Σα καταιγίδα περιπλανήθηκρε, παρεξευνεύτηκες, διόρθωσες,
ότι μπορούσες τρανέ.
Μα στου κόσμου τη απάθεια ξεψύχησες, δολοφονήθηκες.
Αλλά με το να σκοτώνεις έναν άνθρωπο, δεν σκοτώνεις τις ιδέες του.
Και οι δικές σου αθάνατες, ζούνε.

Hasta la victoria siempre, Che Guevara.

Thursday 6 October 2011

Σ'έχασα.


Σε γνώρισα, σε ερωτεύτηκα, με ερωτεύτηκες, σε αγάπησα,με αγάπησες, σε μίσησα, σε ένιωσα, σου μίλησα, μου μίλησες. Σ'ΕΧΑΣΑ και Μ'ΕΧΑΣΕΣ.

Σε βρήκα, με βρήκες, σου μίλησα, μου μίλησες, μου χαμογέλασες , σου έγνεψα, σε ονειρεύτηκα, Σ'ΕΧΑΣΑ και νόμιζες πως με έχασες...

Σε ξαναβρήκα, σου μίλησα. Με αγνόησες. Σε μίσησα. Αδιαφόρησες... και για άλλη μια φορά... πνιγμένα δάκρυα, πνιγμένες ελπίδες. Μόνο καμμένες αναμνήσεις και σύννεφα καπνού..


Ένα παιχνίδι η ζωή και σε έχω κοντά μου για άλλη μια φορά.
Μου μιλάς, σου μιλάω. Με αγκαλιάζεις. Δακρύζω. Δεν το βλέπεις.
Και τώρα.. νιώθω πως σε ξαναχάνω. Φόβος.
Νιώθω να ξαναχάνω το χαμόγελο σου
τα μάτια σου
την μυρωδιά σου
την αίσθηση πως είσαι κάπου κοντά μου.
Φόβος.

Ένα άρρωστο παιχνίδι.
Ένας ανελέητος, άθλιος φαύλος κύκλος.

Σ'αγαπήσα, προδώθηκα, έκλαψα.
Και σε έχασα.

Αλλά το τραγούδι μας, συνεχίζει να παίζει με φόντο τον μαύρο ουρανό....

Και συνεχίζει....
και συνεχίζει...........





Tuesday 27 September 2011

Τα απρόοπτα..

Είναι ορισμένα γεγονότα τα οποία ποτέ δεν θα πίστευες πως θα μπορούσαν να συμβούν.
Κι' όμως! Λίγο αλλοιωμένα; Ναι.
Λίγο διαφορετικά; Ναι.
Αλλά και;
Απλά σκάσε, χαμογέλα και ζήστο.

Άλλωστε γι' αυτό δεν είναι ενδιαφέρουσα η ζωή;
Εκεί που είσαι άπειρα λυπημένος, να σκέφτεσαι πως δεν γίνεται, κάποια στιγμή θα είμαι καλά.
Κάτι καλό θα γίνει.
Και όταν είναι τα πάντα τέλεια, κλείσε τα μάτια, ζήστο, γιατί συνήθως οι ωραίες στιγμές
χάνονται μέχρι να ανοιγοκλέισεις τα μάτια σου...




Στο κλάσμα ενός δευτερολέπτου τα πάντα μπορούν να αλλάξουν.
Να το θύμασαι αυτό.

Thursday 15 September 2011

Μ'αρέσει να κοιμάμαι . ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΗΣΥΧΗ


Saturday 3 September 2011

Μια ψυχή.


Μια ψυχή κολυμπάει στον ωκεανό.
Περιφέρεται, βουτάει... και πάλι στην επιφάνεια.

Μια ψυχή πετάει στα βουνά. Γλύφει τις κορυφές των πιο υψηλών βουνών.
Αυτές τις κορυφές που δεν μπορούσε ποτέ να φτάσει.

Μια ψυχή περιφέρεται, πετάει, κολυμπάει, ζει κι όμως δεν ζει.
Είναι πια ελεύθερη.


Και κάτω όταν κατεβαίνει, στην μουντή καθημερινή ζωή βρίσκει τους ανθρώπους της.
Αυτούς τους μονάκριβους αγαπημένους της.
Υφαίνει χαμόγελα στα πρόσωπα τους..
Υφαίνει γαλήνη στις ψυχές τους.
Και ύστερα ξαναφεύγει, ολοκληρωμένη

Και τώρα γράφω για αυτήν την ψυχή, που ζει ακόμα μέσα μου.

Ζει μέσα σε όλους όσους την αγάπησαν.
Και θα ζει, ίσως για πάντα.
Ή μάλλον, όχι ίσως.
Σίγουρα.









Monday 29 August 2011

Για τον Έρικ.

Ξαφνικός χτύπος.
Ξαφνικός πόνος.

Τα μάτια μου σ' αντίκρισαν έτσι όπως δεν ήθελαν να σε αντικρίσουν ποτέ.
Μόνο, πληγωμένο, να κείτεσαι στο πάτωμα και κραυγές πόνου να συνοδεύουν τα δάκρυα σου.

Έτρεξα κοντά σου, σαν άνεμος. Φοβήθηκα.
Ξάπλωσα δίπλα σου και με μανία σου ψιθύρισα πως όλα θα πάνε καλά.
Όλα έπρεπε να πάνε καλά.
Η ζωή γλιστρούσε από τα χείλη σου.
"Όχι!", φώναξα.

Με τράβηξαν πίσω. Προσπάθησαν να με ηρεμήσουν.
Μου είπαν πως δεν πέθανες. Είχαν δίκιο.
Δεν πέθανες.
Άλλαξες.


Saturday 27 August 2011

Δρόμος

Διανύω δρόμους.
Δρόμους όχι βουτηγμένους σε αναπνοές φύσης
και όχι σε αποβράσματα πράσινα.

Δρόμους που πνίγονται στην άσφαλτο
Η άσφαλτος νίκησε στον αγώνα.
Κι ας έπαιξε άτιμα.
Ήταν πιο δυνατή.
Η φύση όμως είναι πιο όμορφη.
Το ξέρετε.

Πινακίδες του STOP, πινακίδες που μου ορίζουν, που με αναγκάζουν να τρέχω με 60 και 70
κατακλύζουν τα μάτια μου σε σημείο όπου κι όταν τα μάτια μου κλείνω
βλέπω νούμερα, νόμους, λόγια.

Για να προστατέψουν το ανθρώπινο είδος, λένε.
Μάταια. Αυτό δε σώζεται με τίποτα.
Τι και αν τρέχω με 200;
Θα πεθάνω- λένε.
όμως δεν γνωρίζουν τον τρόπο.

Στα αυτιά τους όροι άγνωστοι.
Θα πεθάνω ΕΛΕΥΘΕΡΗ και θα ξέρω πως δεν ήμουν μια απ' αυτούς.
Τα στρατιωτάκια, τα πιόνια.
Ναι. Αυτό είναι.



(Αναμένεται διαφορετικό βίντεο.)




Saturday 20 August 2011

Α.



όλες οι αμφιβολίες εξαφανίστηκαν.
αυτό το γιγάντιο ερωτηματικό μετατράπηκε σε θαυμαστικό.
δεν είσαι ακόμα σίγουρος, αλλά τώρα ξέρεις.

όταν κλαίω σε χρειάζομαι.
όταν είμαι χαρούμενη σε χρειάζομαι.
όταν πέφτω σε χρειάζομαι.
Καλώς κακώς, έγινες κομμάτι στην ζωή μου.

Και αν το γυαλί σπάει, με προσπάθεια, ίσως φτιάχνετε.
Και αν πληγώθηκες, και αν πληγώθηκα, τίποτα πια δεν έχει σημασία.
Δεν υπάρχει χρόνος!
Δεν υπάρχει τίποτα, και την ίδια στιγμή ύπαρχει.
Τίποτα δεν έχει νόημα, αλλά .... ταυτόχρονα, έχει.

Σ'αγαπάω. Και αυτό είναι αρκετό. Για μένα.



-M-


Δεν ανήκουμε πουθένα. Και ίσως αυτό είναι που μας ενώνει τόσο πολύ.
ΚΑΚΟΣ ΣΥΝΧΡΟΝΙΣΜΟΣ.







Thursday 18 August 2011

ΟΧΙ

Σας έχει τύχει ποτέ, να γίνει κάτι, κάτι ασήμαντο, κάτι καθημερινό, κάτι ...φυσιολογικό, αλλά σε εσάς να φαίνεται αλλιώς, και απλώς να μην μπορείτε να το βγάλετε από το μυαλό σας.
Αλλά είναι λάθος.
Είναι λάθος
λάθος
λάθος
ΛΑΘΟΣ.

Αλλά σας έχει τύχει;
Εμένα, δυστυχώς ...ναι.

Ίσως αυτή η δίψα για το απογορευμένο που έχει το είδος μας να τα κάνει τόσο σκατά!


(Επίσης ΝΑΙ γύρισα!)

Thursday 4 August 2011

Μονοπάτια.

Μονοπάτια, επιλογές, μέλλον, φιλίες, έρωτες.
Πώς ξέρεις πως έχεις διαλέξει το σωστό μονοπάτι;
Πώς ξέρεις πως δεν είσαι σε λάθος δρόμο;
Πώς ξέρεις πως δεν έχεις χάσει κάτι που ήθελες περισσότερο, στο άλλο μονοπάτι που αρνήθηκες να ακολουθήσεις;

ΠΩΣ ΞΕΡΕΙΣ;

Μάλλον δεν ξέρεις, και αυτό είναι που σε βασανίζει!

Φόβος & Ρίσκα...

Saturday 23 July 2011

Για σένα.

Κλείσε το φως.
Κλείνω τα μάτια μου.
Στην αλήθεια; Στο σκοτάδι;

Κρατάω την αναπνοή μου, αλλά δεν πεθαίνω.
Λείπεις αλλά είσαι εδώ.

Κλείσε το φως. Πονάνε τα μάτια μου.
Πήγαινε στο κρεβάτι, κοιμήσου.

Θα κοιμηθώ κι'γω. Αρκεί το πρόσωπο σου να γαληνέψει.
Να ταξιδέψει αλλού. Κάπου καλύτερα.


Κλείνω το φως. Καληνύχτα. Σ'αγαπάω.




Thursday 21 July 2011

Το ποτάμι.


Στου ποταμού τα νερά θα χαθώ.
Σε αυτό το απαλό γαλαζοθαλασσοπαρμένο χρώμα θα φύγω.
Δεν θα με βρίσκει κανείς, δεν θα με βρίσκεις εσύ.

Το ρέυμα θα με παρασύρει μακριά.
Μακριά από τα όνειρα, από τον πολιτισμό, από τα δάκρυα.
Δεν θα με βρίσκει κανείς, ούτε εσύ.

Δεν θα παλέψω στιγμή για την ζωή μου.
Και αυτή τη ζαλάδα που αισθάνομαι, την αγνοώ.
Μα αν είναι να πεθάνω, θέλω εκεί να'μαι.
Στα βαθυά, ζεστά νερά του ποταμού.

Εκεί θα βρω συντροφιά, εκεί θα βρω αγάπη.
Όχι στα μάτια σου.
Όχι.

Ω, ποταμέ, παράσυρε με, τράβα με μακριά από τα μάτια του.
Με την βοήθεια σου, ίσως ξεχάσω, ίσως όμως πνιγώ.
Δεν ξερώ, απλώς πάρε με μακριά και εγώ αιώνια ευγνωμοσύνη θα σου'χω.



Sunday 17 July 2011

Μία σκέψη.

Δεν έχει νόημα να επιμένεις όταν τα πράγματα δεν κινούντε. Απλώς άστο.

Επειδή εκεί που κοιτάς εκεί θα πας.
Και επειδή εκεί κοιτάς, θα χάσεις τα πράγματα που δεν κοιτάς.
Θα πας εκεί που κοιτάς, ενώ θα έπρεπε να είσαι εκεί που δεν κοιτάς.
Γιατί εκεί, είναι η ευτυχία, η χαρά, το χαμόγελο!

Άστα να πάνε και προχωρά.
Το παρελθόν είναι παρελθόν.
Σε βοήθησε για το παρόν, αλλά μέλλον δεν θα γίνει ποτέ.
Τελείωσε για κάποιο λόγο. Για κάποιο λόγο δεν είναι το παρόν σου.
Και για κάποιο λόγο δεν θα γίνει το μέλλον σου..

Ξέχνα το, άστο.
Κοίτα αλλού, και πήγαινε εκεί.
Και αν πονάει, θα περάσει.
Τα λόγια, είναι λόγια όπως και να το κάνεις.
Χάνονται.
Και ο άνθρωπος είναι άνθρωπος όπως και να το κάνεις.
Αλλάζει..



Friday 15 July 2011

Το ημερολόγιο ενός ταξιδιώτη.

Μέρα πρώτη.
Το ταξίδι ξεκινάει. Μια περιήγηση στο αγνώστο, μια βουτιά στις ξένες χώρες θα πραγματοποιηθεί.
Κατευθύνομαι προς το αεροδρόμιο του Ελευθερίου Βενιζέλου, με συντροφιά το κάψιμο στο στήθος μου. Το κάψιμο της περιέργειας, της εξευρεύνησης. Έχω μόλις τσακωθεί με την μητέρα μου, οπότε η ανυπομονησία γίνεται ακόμα πιο έντονη.

Φτάνω, και συνοδεύομαι στο αεροπλάνο. Η πτήση είναι καλή, και μπορώ πλέον να δω τα πράγματα με άλλη οπτική γωνία. Τα πάντα είναι τόσο ασήμαντα από ψηλά.
Τόσο μικροσκοπικά. Ένα τίποτα.

Διασχίζουμε το Αιγαίο Πέλαγος, την Θεσσαλονική και ύστερα τα Σκόπια και μετά από μια ώρα και 15 λεπτά, φτάνουμε στο Βελιγράδι. Την πρωτεύουσα της Σερβιάς.

Συναντάω τον μπαμπά μου, και νιώθω όμορφα. Είχα να τον δω αρκετό καιρό.
Το αεροδρόμιο δεν είναι όπως της Αθήνας, είναι εξερετικά μικρό και απλό.

Να πω την αληθεία νιώθω λίγο περίεργα. Δεν γνωρίζω την γλώσσα, δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα. Βρίσκομαι σ'έναν εντελώς άγνωστο τόπο, μακριά από το σπίτι μου, τον πολιτισμό μου, την γλώσσα μου, μακριά απ'όλα τα πράγματα που οι πατριώτες θεωρούμε δεδομένα.

Κάποιοι θα πουν πως στεναχωρέθηκα με αυτό, αλλά όχι. Απλώς με εκνευρίζει λίγο να μην μπορώ να καταλάβω τίποτα.

Και τώρα, οδηγάμε προς το σπίτι. Έχει αρκετή κίνηση και τα αυτοκίνητα έχουν όλα προτερεότητα, το θέαμα είναι αστείο!
Υπάρχουν και αυτά τα μεγάλα κτήρια που τα ονομάζουν μπλόκα.
Είναι σε ουρανοξίστες (όχι τεράστιους) και είναι μικρά διαμερισματάκια.
Όλα ίδια για όλους.
Εκεί έμεναν οι άνθρωποι κατά την Σοβιετική Ένωση. Απ'ότι είδα, όχι δεν ζούσαν σε καλές συνθήκες.

Οι άνθρωποι είναι όλοι χαμογελάστοι και πάρα πολύ ψηλοί. Νιώθω σαν μυρμίγκι.

Φτάσαμε στο σπίτι. Είναι όμορφο, μεγάλο χωρίς λόγο.
Η τηλεόραση πέρα από την MTV δεν παίζει κάτι πέρα από Σέρβικο Πρόγραμμα.
Αλλά η ώρα περνάει. Και φτάνει το βράδυ.
Ο πατέρας μου αποφάσισε να με πάει έξω.

Βλέπουμε κάτι βομβαρδισμένα κτήρια που είχαν βομβαρδίσει οι Αμερικάνοι. Είναι πάρα πολύ εντυπωσιακό! Είναι μια τρύπα στο κτήριο.

Πάντου υπάρχουν ψεύτικες μεγάλες αγελάδες. Φαίνεται έχουν κάποιο κόλλημα.
Η νεολαία ήταν έξω, και όπως είπα και πιο πριν, ήταν όλοι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΨΗΛΟΙ.

Α! Επίσης, είναι όλοι νομοταγείς. Δεν περνάνε διάσπαρτα στον δρόμο. Πρέπει να περάσουν, όταν είναι πράσινο μόνο από την διάβαση. Αλλιώς απλώς σε πατάνε. Αλλά σαν κλασσικοί έλληνεες εγώ και ο μπαμπάς μου, δεν κοιτάξαμε να περπατάμε μέχρι την διάβαση.

Τα χρήματα είναι διαφορετικά, οι νόμοι, η γλώσσα, αλλά και πάλι δεν νιώθω εντελώς διαφορετική από αυτά τα άτομα.
Κάτσαμε σε μια πιτσαρία (ο Θεός να την κάνει.) και μπορέσαμε να παραγγείλουμε κανονικά.
Είναι πολύ βοηθητικό που ορισμένοι άνθρωποι μιλάνε και αγγλικά, επειδή θα είμασταν εντελώς χαμένοι.

Πάντως το κλίμα είναι ωραίο. Α! Συναντήσαμε Έλληνες στον δρόμο, και ένα ελληνικό σουβλατζίδικο. Αληθίνο αξιωθέατο!

Περνάω καλά μέχρι στιγμή, και ελπίζω τα πράγματα να συνεχίσουν έτσι.
Αύριο θα πάμε ένα ταξίδι σ'ένα ξενοδοχείο κοντά στην Ρουμανίο, στις όχθες του ποταμού Δούναβη. Είμαι σίγουρη, πως τώρα αρχίζει το καλό!



Wednesday 6 July 2011

ΜΑΣΚΑ



Αλήθεια τι γίνεται όταν η μάσκες πέφτουν;
Τι παθαίνεις; Αιμμοραγείς;

Τι συμβαίνει όταν ο καθρέφτης σπάει και μένεις μόνος σου, κοιτάζοντας το είδωλο σου σπασμένο και παραμορφωμένο; Σαν την ψυχή σου ένα πράγμα.

Μόνο να δείχνεις.
Μόνο να παίρνεις

Μένεις στο πάτωμα ξαπλωμένος προσπαθώντας να συναμορλογίσεις τα καμμένα κομμάτια του παζλ της ζωής σου.
Μάταιο

Ζεις σ' ένα ψέμα, και σ' αρέσει.

Ξύπνα!

Η μάσκα όμως έπεσε, και το πραγματικό σου πρόσωπο φανερώθηκε.
Είναι βουτηγμένο στα ψέματα. Μην κλαις, δεν θα φύγουν οι ουλές.

Λυπάμαι.


Καληνύχτα.

Tuesday 5 July 2011

Δίχως τίτλο.

Δεν κουράστηκες;
Κουράστηκα.
Τι κουράστηκες;
Να κοιτάω και φως να μη βλέπω.
Δες καλύτερα.
Δεν μπορώ, μόνο σκοτάδι υπάρχει.

Ξημέρωσε, φως!
Αλλά και πάλι, κουράστηκα να προσπαθώ.
Όμορφα μάτια που έχεις!
Όμως κουράστηκα να τα ονειρεύομαι.
Κουράστηκα να περιμένω, κουράστηκα να ελπίζω.

Ουφ, κλείσε το φως, τα μάτια μου.
Βούτα στη θάλασσα, κάνει ζέστη.
Φάε κάτι, αφού πεινάς.
Ασυναρτησίες...


Χαιρετώ...


Monday 27 June 2011

Ίσως δεν είναι γραφτό

Να μ' αγαπήσεις.
Ίσως δεν είναι γραφτό να γυρίσεις να με κοιτάξεις, στα μάτια μου να χαθείς.

Ίσως δεν είναι γραφτό να ψάξεις, να πληγωθείς, να κλάψεις.

Ίσως δεν είναι γραφτό να με κρατήσεις στην αγκαλιά σου, να με ταξιδεύσεις, να με αγαπάς.

Όμως, καλύτερα που δεν είναι γραφτό

Πρόσεχε που θα δοθείς, και τι θα δώσεις.
Το χαμόγελο σου, μην σβηστεί ποτέ από το όμορφο πρόσωπο σου.
Ένα πρόσωπο πιο όμορφο από τα χιλιάδες χρώματα του ουρανού.
Πιο όμορφο από τα βουνά, από την ανατολή, από την δύση.
Θα μου λείψουν οι γλυκές μελωδίες της φωνής σου.
Μακάρι να ήξερα, μακάρι να ήξερες! Τόσο δα.
Μακάρι!
Και αν με ακούς πολύ λυπημένη, θα μου περάσει.


Μην κλάψεις, μην.
Μην με ξεχάσεις, μην.


"I'm not afraid my love. When I think about your strong arms, all around me,
I feel safe.
When I see your shadow coming closer to me, a happiness is wrapping my heart.
Never change, never forget. And when you are afraid, I'll be there my love."

Friday 24 June 2011

Μια σκιά..

Σε βλέπω δίπλα μου. Σκουπίζεις το δάκρυ που τρέχει στο μάγουλο μου.
Μου χαμογελάς. Τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο.

Τα πάντα όμως σκοτεινιάζουν . Τρομοκρατημένη σε ψάχνω στα τυφλά.
Φωνάζω το όνομα σου απελπισμένα.. με όση δύναμη μου έχει μείνει.

Ζωγραφίζοντας τη μορφή σου στο μυαλό μου, κλείνω τα μάτια και σε βλέπω δίπλα μου.
Με ηρεμείς. Μου χαμογελάς. Μια ζεστασιά περικυκλώνει την καρδιά μου.
Τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο.

Ανοίγω τα μάτια. Σκοτάδι και πάλι.
Άραγε τι να σημαίνει αυτό;
Πως μακριά σου, πεθαίνω αργά και αθόρυβα; Πως μέσα σε μια σκοτεινή τρύπα
βυθίζομαι ακόμα πιο πολύ μέρα με τη μέρα; ή μήπως πως ποτέ δεν σε είχα
και ποτέ δεν θα σ' έχω. Αληθινά;

Ο μόνος γνώστης ο χρόνος. Ο μόνος συνεργός του η μοίρα.
Κάθονται δίπλα-δίπλα και υφαίνουν. Εμείς αμέριμνοι ζούμε.
Δίχως να ξέρουμε τι μας επιφυλάσσουν
Τα παίζουμε όλα στα τυφλά, ρισκάρουμε.
Και αν χάσουμε; Βυθιζόμαστε στο μαύρο.
Και μετά; Και μετά... δεν έχω ιδέα.

Στου ονείρου μου τον κόσμο όμως, είσαι πρωταγωνιστής
Με προσέχεις εκεί, με αγαπάς εκεί.
Και όταν ξυπνάω, απομένω μόνη μου με μια σκιά ελπίδας να σκεπάζει το μυαλό μου.

Μια σκιά ελπίδας που ίσως μετατραπεί σε μια μαύρη σκιά στην καρδιά μου.
Μια σκιά, που ο χρόνος θα αποφασίσει τη ρόλο θα παίξει...

Οπότε έλα. Πάρε το μαχαίρι και ξέρεις τι να μου κάνεις με αυτό.







http://www.youtube.com/watch?v=xG6ohRdAH-g&feature=related
Μη ξημερώνεις ουρανέ. Άδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο.

Θα ξανα'ρθεις μόλις πάλι νυχτώσει.

Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου...






Sunday 19 June 2011

Σημάδια.


Μικρά γεγονότα, που καμιά φορά ουρλιάζουν για το τι να κάνεις.
Οι άνθρωποι δυστυχώς έχουν την τάση ή να αγνούν τα άσχημα σημάδια,
ή να τα παραερμηνεύουν εντελώς, έτσι ώστε να δουν αυτά που θέλουν να δουν.

Το έχεις κάνει, το έχω κάνει. Λίγο πολύ όλοι.
Εκείνη τη στιγμή, που πέφτεις στο κρεβάτι σου και απλώς κλείνεις τα μάτια
και σκέφτεσαι το τίποτα. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή σε βαράει στο κεφάλι!

Πρέπει να το κάνεις, πρέπει να ρισκάρεις! Τρέχεις να προλάβεις να του μιλήσεις
αλλά γαμώ την γκαντεμιά σου έχει βγει. Τι κάνεις; Δεν είναι αυτό ένα κακό σημάδι;
Σκέφτεσαι και σκέφτεσαι και κουράζεσαι να σκέφτεσαι.

Πάρε μια συμβουλή. Σταμάτα να σκέφτεσαι, σταμάτα να αναλύεις
και απλώς άστα όλα και πνίξου στη μυρωδιά του καλοκαιριού!
(Που ίσως να μην είναι αυτό που περίμενες..)

Αφέσου, χαμογέλα και γράψτους όλους, γιατί όπως λέει και μια φίλη μου....
WE DON'T NEED YOUR DICKS!






M

(Αυτή η ανάρτηση, μια αντανάκλαση του εαυτού μου. Χωρίζομαι σε δύο και γίνομαι ο αναγνώστης αλλά και ο συγγραφέας. Τι εννόω; Πως μιλάω στον εαυτό μου γιατί το έχω παρά... κουράσει!)








Sunday 12 June 2011

Why?


Κανείς δεν θα ξεφύγει ποτέ από αυτήν την ερώτηση.
Έχει οστά και μας κυνηγάει όλους, και τις περισσότερες φορές, δεν έχει καν απάντηση.

ΓΙΑΤΙ;;;;;



Ένα γλυκό άκουσμα


Άκου τον ήχο της βροχής, δεν σε χαλαρώνει;
Δεν σε τραβάει κάπου αλλού, σ' έναν κόσμο ήρεμο, δίχως πολύ σκέψη;

Κλείσε τα μάτια σου και άκου τον ήχο της βροχής.
Κι αν μπουμπουνίζει ασταμάτητα, μην φοβηθείς.

Θα' μαι κοντά σου όταν με θες.
Κι όπως η βροχή στα μέσα του Ιουνίου πέφτει καταρρακτωδώς , έτσι
κι εγώ,
εκεί που δεν με περιμένεις, θα εμφανίζομαι.

Ακούω τον ήχο της βροχής, τρέχω να την δω από το παράθυρο μου.
Να δω τις σταγόνες να ανταγωνίζονται για το ποια θα φτάσει πρώτη.
Μόνο που δεν μπορώ να δω τίποτα. Γιατί;

Το ξεχνάω, κλείνω τα μάτια μου και απολαμβάνω λίγα λεπτά σ'έναν άλλον κόσμο.
Πνιγμένο στην αγάπη σου, πνιγμένο στα μάτια σου.


Saturday 11 June 2011

ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Την θεωρώ συγκλονιστική και δεν ξέρω γιατί.
Αν σκεφτούμε πως ο φωτογράφος, ο Steve Gosling, πήρε απλώς δύο παγκάκια
σε μια γέφυρα και έναν συννεφιασμένο ουρανό και δημιούργησε αυτό, είναι εκπληκτικό.
Ένας σωστός φωτογράφος παίρνει κάτι που δεν είναι ιδιαίτερα σπουδαίο,
και το δημιουργεί σε κάτι πέρα από κάθε φαντασία.

Και δεν ξέρω καν γιατί σκάλωσα με αυτήν την φωτογραφία.


Friday 10 June 2011

Dolgo.


Πόνος... Μικρά αγκαθάκια που χώνονται στην καρδιά σου.
Τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιο θα σε πληγώσει περισσότερο.
Έχουν μπόλικο εγωισμό, μπόλικη κακία μέσα τους και άμα έχεις πέσει θύματα τους, πονάς.

Ο πόνος είναι ένας τύπος με μαύρα μαχαίρια αντί για τόξα στην πλάτη του. Κυκλοφορεί στην πόλη σου, στο σπίτι σου.
Κρύβεται πίσω από δέντρα, πίσω από αμάξια, πίσω από ανθρώπους.
Παίρνει μορφές, πετάει, μαστιγώνει, πονάει.
Είναι άτιμος, ύπουλος, ψυχάκιας, άσχημος.

Και άμα κάποια μέρα, εμφανιστεί μπροστά σου,
δείκτου τα δόντια σου, στάσου στα πόδια σου, γιατί δεν θα σε λυπηθεί.


ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΛΥΠΗΘΕΙ!


Wednesday 8 June 2011

Ένα απελπισμένο ουρλιαχτό βοήθειας

Αγαπημένο συναίσθημα;
Όταν πέφτω κάτω από τα γέλια και για εκείνη την στιγμή, σκέφτομαι
"Ει, είμαι ευτυχισμένη!" την ίδια στιγμή περνάει...

Χειρότερο συναίσθημα;
Όταν πληγώνω ανθρώπους που αγαπάω...
------------------------------------------------------------
Και αφού κλαις, και σκέφτεσαι στιγμές που σε πόνεσαν πολύ, και το μόνο που ρωτάς τον εαυτό σου, είναι γιατί;

Προσπαθείς και τελικά χάνεις λόγω της βλακείας σου.
Κοιτάς ένα ανοιχτό παράθυρο και το μόνο που σκέφτεσαι είναι η γλυκιά απόδραση.
Μόνο που το παράθυρο τώρα έκλεισε, απότομα, και εσύ έχεις απομείνει στο σκοτάδι, να πολεμάς , και να προσπαθείς να αντιμετωπίσεις τα προβλήματα σου.

Μπορείς;

Ζητάς βοήθεια, φωνάζεις συγγνώμη ή και το αντίθετο.
Δεν φαίνεται να σ' ακούσει κανείς.
Αλλά γιατί να σε ακούσουν;
Εσύ τους άκουσες;
ΕΣΥ ΗΣΟΥΝ ΕΚΕΙ;

(Όχι; Ε φάει σκατά λοιπόν.)



Sunday 5 June 2011

Ένα ξεχασμένο χαμόγελο


Γυρνώ σπίτι αργά, σέρνω τον σωρό μου και ξαπλωνώ.
Κλείνω τα μάτια μου και μετά βίας ο ύπνος με τραβάει στα πιο σκοτεινά μονοπάτια. Όμως κάτι λείπει... κάτι...κάτι.

Ξυπνάω κατά τις 7. Ένα γλυκό φιλί της μητέρας μου με καλημερίζει.
"Καλή επιτυχία!" μου φωνάζει. Η ώρα πέρασε. Πρέπει να φύγω.

Φτάνω στο σχολείο. Πρόσωπα γνώριμα, πρόσωπα εκνευριστικά, πρόσωπα που αγαπάς μα που δεν θα έχεις ποτέ. Πρόσωπα... Μα και πάλι κάτι λείπει, κάτι ξεχνάω... κάτι....

Μία σύντομη βόλτα και ύστερα πάλι σπίτι.
Το κινητό χτυπάει. "έχετε ένα νέο μήνυμα." γράφει η οθόνη.

"Πώς έγραψες;" λέει το μήνυμα. Ο πατέρας μου θα 'ναι.
Πληκτρολογώ, "καλά". Όμως κάτι ξεχνάω! Πάλι.

Κατευθύνομαι προς το δωμάτιο μου, μηχανικά, που μόνο δωμάτιο δεν θυμίζει.
Τα ρούχα πεταμένα, ξεχασμένα, τιποτένια, απολαμβάνουν τις ανέσεις του πατώματος.

ΜΑ ΚΑΤΙ ΞΕΧΝΑΩ, ΚΑΤΙ.... ΚΑΤΙ...

Και ξαφνικά, θυμάμαι.

Ξεχνάω...να χαμογελάω.

Thursday 2 June 2011

Drapetomania.

Αυτή η τάση του να θες να δραπετεύσεις όταν όλα γαμιούνται.
Αυτή η ανάγκη.

Το έχεις νιώσει;



Μια μικρή και σύντομη ανάρτηση γεμάτη πόνο.

Μ.

Thursday 26 May 2011

Θάρρος.

Μακάρι να είχα περισσότερο. Μακάρι να μην φοβόμουν τίποτα.
Μακάρι να ήμουν πιο δυνατή.

Tuesday 24 May 2011

ΧΩΡΙΣ ΝΟΗΜΑ

Ξυπνάς, ο χρόνος σε πνίγει.
Το ρολόι χτυπά, τικ τοκ μέσα στα αυτιά σου, οι τοίχοι θα σε πλακώσουν!

Φεύγεις, τρέχεις μακριά από κάτι που σε στοιχειώνει
Άδικα τρέχεις φίλε, από του χρόνου τα δόντια, κανείς, ΠΟΤΕ δεν έχει γλιτώσει.

"Και τι να κάνω;" με ρωτάς απελπισμένα.
"Ζήσε." τα μάτια ανοίγεις διάπλατα και μου χαμογελάς.

Σηκώνεσαι και φεύγεις, πού πας;
Ποιος να ξέρει.

Σε ψάχνω. Τηλέφωνα, μηνύματα, δεν είσαι πουθενά.
Πού χάθηκες;

Μήνες περνάνε. Κανένα σημάδι ζωής.
Ένα γράμμα φτάνει στο σπίτι μου.
Αποστολέας : Άγνωστος.

Το ανοίγω και μέσα υπάρχει ένα σκισμένο χαρτί, μουτζουρωμένο
Δεν βγάζω πολύ καθαρά τα γράμματα αλλά τελικά καταλαβαίνω.
"Δεν αντέχω Ο χρόνος με πνίγει, με σκοτώνει. Δεν θα τον αφήσω, θα τον προλάβω. Συγγνώμη. Αντίο."

Ένα δάκρυ μου βρέχει το ήδη μουτζουρωμένο γράμμα.

Την επόμενη μέρα ξυπνάω. Ο χρόνος με πνίγει.
Το ρολόι χτυπά τικ-τοκ μέσα στα αυτιά μου, οι τοίχοι με πλακώνουν.

Φεύγω, τρέχω μακριά από κάτι που με στοιχειώνει
Άδικα τρέχω, από του χρόνου τα δόντια, κανείς, ΠΟΤΕ δεν έχει γλιτώσει.
Βλέπω ένα περαστικό. Απελπισμένη τον ρωτώ " Τι να κάνω;"
"Ζήσε." μου απαντάει και εγώ του χαμογελάω.


Πηγαίνω στο σπίτι μου, σκίζω βιαστικά ένα φύλλο χαρτί και γράφω.

<<Δεν αντέχω. Μου λείπει. Ο χρόνος με σκότωσε. Αντίο.>>

Το αφήνω πάνω στο γραφείο και πάω να βρω τον φίλο μου.

ΑΤΙΜΕ ΧΡΟΝΕ, ΠΩΣ ΠΕΤΑΣ. ΣΤΑΜΑΤΑ....

ATHENS 2011 KAI ANTE ΓΕΙΑ...

hold me closer tiny dancer !

Sunday 15 May 2011

Υπνώτισε με..

Μέσα στου κόσμου το δηλητήριο, δώσε μου το χέρι σου.
Βοήθα με να φτιάξω την διαδρομή πιο όμορφη.

Εσύ κι'γω, εκεί, σε τρία χρόνια.
Μακρυά απ'όλους, μακρυά από κανόνες, απ'όλα.

Επιτέλους στην ευθεία των ονείρων μας θα πορευτούμε.
Ο κόσμος μας περιμένει.

Μαζί. Εκεί, όπου τα πάντα μοιάζουν δυνατά.
Σ'ένα δρόμο γεμάτο, ΠΝΙΓΜΕΝH στα λουλούδια.
Έναν δρόμο περιπλανώμενο στα σύννεφα......
κι'εμείς θα πετάμε, θα ζούμε, ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ.

Cause we are the passengers... and we ride and ride...


Tuesday 10 May 2011

Caer está permitido,pero levantarse es obligatorio.

-


Το να πέφτεις συμβαίνει, όμως το να σηκώθεις είναι απαρέτητο.


Πιστεύω πως όλοι έχουμε νιώσει αυτό το συναίσθημα.
Πως όλα τελειώσαν.
Πως έχουμε πέσει, πως ο πάτος μας καλωσορίζει...
Και γω το έχω νιώσει. Το νιώθω και έχω να το νιώσω αρκετές φορές ακόμα στην ζωή μου.
Αλλά ναι, το να πέφτεις είναι συχνό, καθημερινό το θέμα είναι να βρίσκεις την δύναμη να ΣΗΚΩΝΕΣΑΙ, να χαμογελάς και απλώς να ζεις την στιγμή.

ΦΙΛΟΣΟΦΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ.
-Μαρία
(χαχα πάει την χάσαμε αυτήν.)



Tuesday 3 May 2011

Η Χώρα Του Ποτέ

Όνειρα-νεκρά ή όχι.

Η ΟΔΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ

Πώς να'νε άραγε η οδός ονείρων μου, η χώρα του Ποτέ μου;
Θα'ναι ασήμαντη, ίσως και καθημερινή.
Εκεί όμως εγώ θα'μαι ευτυχισμένη, ολοκληρωμένη

Θα κοιτάω τ' αστέρια, και θα ζωγραφίζω το φεγγάρι
και μ' ένα γλυκό φιλί τα πάντα θα σταματάνε.

Ίσως και να βρίσκομαι στη θάλασσα και να κολυμπώ
και με ένα γλυκό πλατσούρισμα τα πάντα θα σταματάνε.

Θα'ναι μια Χώρα σαν όλες τις άλλες. Δεν θέλω καμιά υπερπαραγωγή
Ίσως συναντήσω ανθρώπους αγαπημένους, φίλους, συγγενείς.

Ίσως και να είμαι μόνη μου,
ονειρεύοντας το γλυκό φιλί που θα έκανε τα πάντα να σταματήσουν.

Και η δική σου;




Friday 29 April 2011

Dear boys

you all are assholes.

Sunday 24 April 2011

Όνειρα...

Εκνευρίζομαι. Και εκνευρίζομαι έντονα. Όταν κάθε βλάκας ενήλικας στη "λέει" για τα όνειρα σου προσπαθώντας και καλά να σε προσγειώσει επειδή αυτός ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕ τίποτα στη ζωή του, ναι είναι εκνευριστικό

Τα όνειρα είναι για να ονειρεύεσαι. Τι εννοώ; Δεν μπορείς, δε γίνεται να βάλεις όρια στα όνειρα σου. Απλώς για ορισμένα θα προσπαθήσεις περισσότερο για να πραγματοποιηθούν και θα πραγματοποιηθούν και άλλα πάλι όχι.

"Προσγειώσου." - Παράτα με. Στην ηλικία μου, στη ΦΥΛΑΚΗ μου, το μόνο μέσω για ελευθερία, πνευματική έστω, είναι τα όνειρα και θα είναι όσο τρελά γουστάρω.

Και αυτή που ΤΟΛΜΑΝΕ να ονειρεύονται και να ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ για τα όνειρα τους, ανταμείβονται στο τέλος, οπότε το "προσγειώσου" δεν στέκει.

Μόνο τη φαντασία μου έχω και τα όνειρα μου, τίποτα άλλο. Τα υπόλοιπα μου τα πήρατε. Με χώσατε σ' ένα σχολείο... περιμένω ένα όνειρο να' ρθει και να με σώσει.


ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ.

κι ας απογοητεύτω.... τουλάχιστον θα έχω τολμήσει να ΧΑΡΩ.

Wednesday 20 April 2011

ΠΑΣΧΑ.

Χαχαχαχαχα, τί είναι το Πάσχα ρε παιδιά; Εγώ, δεν ξέρω τί είναι, ξέρω όμως πως έχει καταντήσει.

1η βδομάδα: Υποτιθέμενος θρήνος και τακτικές επισκέψεις από όλες τις "θεούσες" στην εκκλησία.
2η βδομάδα: Ξαφνικά, ΧΑΡΑ !!!

Συγγνώμη φίλοι μου, αλλά ο Χριστός αν σταυρώθηκε, σταυρώθηκε όχι για να το θυμόμαστε ΜΟΝΟ την Μεγάλη Εβδομάδα και σας διαβεβαιώ δεν θα αποδειχτεί τίποτα αν πηγαίνεις κάθε μέρα εκκλησία και αν κάνεις 40 μέρες νηστεία. Μπα.

ΑΥΤΑ πάω να φάω μπουγάτσα και να παίξω μπλόφα γιατί για μένα μέχρι εκεί πάει το "Πάσχα."

ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΛΗΓΗ.

Να με εδώ, Θεσσαλονική. Έχω ξεφύγει από την "άθλια" καθημερινότητα της Αθήνας, κι όμως την ζητώ πίσω... δεν ξέρω γιατί. Ίσως επέιδή εδώ με όλο το σόι δεν βρίσκεις και πολύ χρόνο για τον εαυτό σου, και ουσιαστικά ήθελα να ξεφύγω από τον εαυτό μου αυτές τις μέρες. Εδώ δεν το καταφέρνω...

Αυτό το σπίτι είναι γεμάτο από φωτογραφίες της γιαγιάς μου, σε στιγμές αυθόρμητες που χαμογελούσε. Χθες το βράδυ εγώ και η ξαδέρφη μου ξενυχτήσαμε φιλοσοφώντας για τον θάνατο, για τον παράδεισο και τελικά καταλήξαμε να κλαίμε για τον θάνατο της γιαγιάς η μία πάνω στην άλλη... ναι μας πόνεσε όλους αυτός ο χαμός. Το βλέπω στα μάτια του πατέρα μου όταν του αναφέρω πως θέλω να πάω στο νεκροταφείο. Αλλά ξέρω πως και κάθε μέρα να πηγαίνω δεν πρόκειται να επανορθώσω, τίποτα δεν θα γίνει. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πως με πονούσε και μένα τόσο πολύ. Αλλά θα ήταν εγωιστικό να πω, ΤΗΝ ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΠΙΣΩ. Υπέφερε, καλύτερα που έφυγε. Για αυτήν. Γιατί εμείς εδώ είμαστε ζώντας κάθε μέρα πιο έντονα τον χαμό ενός χαμόγελου, μιας λάμψης.



Tuesday 12 April 2011

Τίποτα...

Είναι βραδύ και με δυσκολία βλέπω τα γράμματα του πληκτρολογίου Τα δάκρυα με εμποδίζουν...

Ακούγοντας ένα συγκεκριμένο κομμάτι και διαβάζοντας Pablo Neruda , ο καθένας θα έκλαιγε

Το κομμάτι λέγεται Love is a mystery του Ludovico Einaudi, δεν ξέρω, απλώς μ' αρέσει και το ποίημα του Pablo Neruda είναι το :

<<Puedo Escribir los Versos mas Tristes Esta Noche>

Εδώ το βρήκα ολόκληρο για εσάς τους πολλούς που διαβάζετε την ανάρτηση (:P)


Και ένα συγκεκριμένο σημείο με ΤΣΑΚΙΣΕ:
<<Puedo escribir los versos mas tristes esta noche.
Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido>>
Που σημαίνει: Αυτό το βράδυ μπορώ να γράψω τις πιο λυπητερές γραμμές
Να σκέφτομαι πως δεν την έχω. Να νιώθω πως την έχω χάσει.


Απλώς.... ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΌ


Thursday 7 April 2011

Ει, είσαι εδώ;

Είσαι εδώ;
Με προσέχεις, μ' ακούς;
Με βλέπεις, με νιώθεις;
Υπάρχω για' σένα;
Νιώθεις το άγγιγμα μου; ΜΗΝ ΤΟ ΑΓΝΟΕΙΣ.
Σ' αγαπάω, ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ;

Σιωπή, νέκρα, (τέλο.)
Κλάμα, πόνος, (τέλο.)

Βίασου, θα πεθάνεις.
Βιάσου, θα ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ.

Δεν έχω θέμα, ούτε νόημα, απλώς γράφω... και γράφω... δίχως σταματημό, δίχως πολύ σκέψη.
Πονάω, κλαίω, δεν σκέφτομαι.
Έτσι είμαι εγώ.
Ακούω μουσική, γράφω, κλαίω.
Αισιοδοξία; Χάθηκε, ΕΦΥΓΕ.

<<Μην ανησυχείς, τα πράγματα θα φτιάξουν.>>

...

Tuesday 5 April 2011

Ένα λεπτό σιγής

για το παλιό μου blog που πήγε από βλάκες που χακάρουν. <3

PINK FLOYD- TIME

Ένα εξαιρετικό τραγούδι, με πραγματικούς στίχους. Ίσως και το αγαπημένο μου από το συγκεκριμένο συγκρότημα. Το λόγια περιττά.



lyrics:

Ticking away the moments that make up a dull day
Fritter and waste the hours in an offhand way
Kicking around on a piece of ground in your home town
Waiting for someone or something to show you the way

Tired of lying in the sunshine staying home to watch the rain
And you are young and life is long and there is time to kill today
And then one day you find ten years have got behind you
No one told you when to run, you missed the starting gun

And you run and you run to catch up with the sun, but it's sinking
Racing around to come up behind you again
The sun is the same in a relative way, but you're older
Shorter of breath and one day closer to death

Every year is getting shorter, never seem to find the time
Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines
Hanging on quiet desperation is the English way
The time is gone, the song is over, thought I'd something more to say

BREATHE REPRISE
Home, home again
I like to be here when I can
And when I come home cold and tired
It’s good to warm my bones beside the fire
Far away across the field
The tolling of the iron bell
Calls the faithful to their knees
To hear the softly spoken magic spells.

Χρόνος 2

Τι θα έκανες αν ήξερες πως σε 5 λεπτά η ζωή σου θα τελείωνε, ή ότι σε 10 μέρες θα πεθάνει ο πατέρας σου (χτύπα ξύλο.) ή ότι σε ένα χρόνο από τώρα θα μετακομίσεις;

ΤΙΠΟΤΑ. Η αναμονή είναι το χειρότερο μου, πραγματικά.
Δεν με εκνευρίζει, ούτε φοβάμαι τον θάνατο...την μετακόμιση, την αναμονή φοβάμαι.
Είναι ότι χειρότερο. Είναι σα να φαντάζεσαι τον εαυτό σου σ' ένα κελί, περιμένοντας την μέρα της εκτέλεσης σου για ένα αδίκημα που ΔΕΝ έχεις διαπράξει. Εγώ θα αυτοκτονούσα.
Γιατί μου την σπάνε οι αριθμοί και οι ημερομηνίες και να βλέπω τον θάνατο μου στο ημερολόγιο. Μα γιατί να πρέπει να ξέρουμε;

Νιώθω μόνη. Ίσως και να είμαι. Ίσως και όχι.
Φοβάμαι πως θα χάσω τους ανθρώπους που ΚΑΤΟΡΘΩΣΑ να αγαπήσω... τους πραγματικούς όμως όχι τον μαλακά που με πλήγωσε ή την σκύλα που μου έκλεψε τον γκόμενο.
Ίσως και να τους χάσω. Ίσως και όχι.

ΠΟΙΟΣ ΞΈΡΕΙ; Ο χρόνος θα δείξει...




Monday 4 April 2011

Χρόνος.

ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΤΡΕΧΕΙ, ΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΑΝΤΕΧΕΙ;

Μακάρι τα πάντα απλώς να slow down.

Saturday 2 April 2011

Η ζωή δεν είναι όμορφη.

Και ποιος μιλάει ε; Σκέφτεσαι.
Εδώ τα παιδιά πεθαίνουν στη Λιβύη και στην Ιαπωνία και σχετικά παντού, αλλά
πραγματικά δεν γίνεται αυτό να με χαροποιήσει και να σκεφτώ, εγώ δεν έχω προβλήματα.
Απλώς είναι αδύνατον.
Όλοι έχουμε προβλήματα...
Τι μπορείς να κάνεις όταν η ερωτική σου ζωή έχει μετατρέπει σε κάδο σκουπιδιών;
Και χωρίς έρωτα η ζωή είναι κενή, το πιστεύω.
Δεν ξέρω τι μπορώ να γράψω..μόνο να κλάψω θέλω.
Όταν αγαπάς άτομα που ξέρεις από την αρχή ότι ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν θα γυρνούσαν να σε κοιτάξουν, όχι μόνο λόγο εμφάνισης...αλλά γενικότερα, αλλά εσύ λες "Καλά σιγά, δεν με νοιάζει". και συνεχίζεις... μέχρι που τρως τα μούτρα σου. -ΠΑΛΙ.
Χτες με πλησίασε, με χάιδεψε στην πλάτη, μου χαμογέλασε.
Όχι επειδή νιώθει κάτι... απλώς έτσι πρέπει.
Ποοοοοοοο δεν με νοιάζει. Η φετινή χρονιά πάει κατά διαόλου , για τα ερωτικά τουλάχιστον και ΑΝΥΠΟΜΩΝΩ να μου συμβεί επιτέλους κάτι καλό...

Λυπάμαι για την απαισιοδοξία της ανάρτησης αλλά δεν γίνεται να υποκρινόμαστε


Saturday 5 March 2011

ΣΚΙΕΣ, ΜΑΥΡΕΣ ΦΙΓΟΥΡΕΣ


Στέκεσαι στο σκοτάδι της νύχτας, ολομόναχος.
Κάτι περιμένεις, ή κάποιον.
Πέρασαν ήδη 15 λεπτά... τίποτα.
ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟ ΜΑΥΡΟ ΦΟΝΤΟ.
Ω, μα δες καλύτερα.
Δύο φιγούρες ζωγραφισμένες με μαύρη σκιά πλησιάζουν.
Είναι ένας ψηλός άντρας και μια κοντή γυναίκα.
Πλάθεις τα χαρακτηριστικά τους στη φαντασία σου.
Καφέ μαλλιά, φουντωτά, μοιάζει με την μητέρα σου.
Την φαντάζεσαι να έρχεται.. να σε πνίγει στην αγκαλιά της.
Αστράφτεις και χαμογελάς.
Ο άλλος ο κύριος -όρκο θα πέρνα- πως είναι ίδιος ο πατέρας σου.
Πλέον είσαι σίγουρος και ανυπομονείς
Όμως, αν δεν είναι αυτοί; Αν απλώς θες ν
α τους δεις;
Αν είναι δύο απαίσια τέρατα της νύχτας;
Φοβάσαι, κρύβεσαι, τρέχεις !
Απότομα σταματάς. Αν είναι οι γονείς σου; Οι μαύρες φιγούρες
σε πλησιάζουν και σιγά-σιγά φωτίζονται Είναι πολύ κοντά.
ΣΕ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΝΕ.
Είναι δύο άγνωστοι.
Συνεχίζεις να περιμένεις, μόνος.
ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ.

Να προσέχεις...

Τι να πω. Ο έρωτας πλήγμα σοβαρό...

Τις περισσότερες φορές ψευδιάσθηση.
Ένα όνειρο καλά φτιαγμένο.
Ένα ψέμα.

Για μια ακόμα φορά.

Γεια σου μηδενικέ λαέ που διαβάζεις και εσύ -σκουπίδια-.
Το λέω πραγματικά εχώ προσπαθήσει τόσες πολλές φορές να κάνω blog και να το κρατήσω
αλλά κάθε φορά προκύπτουν δύο προβλήματα:
α) ξεχνάω τον κωδικό.
β) με χακάρουν. (το οποιό είναι και το πιο εκνευριστικό.)
Αλλά σκοπεύω να κρατήσω αυτό. Ελπίζω.
Αυτό για'μένα είναι ένα μέρος έκφρασης
και ας πούμε θα'ναι ωραιά μετά από χρόνια να το βλέπω
και να γελάω :-)
Αυτά για τώρα.
Με λένε Μαρία και εχώ ΠΟΛΛΕΣ καλλιτεχνικές ανησυχίες φίλοι μου.
Θα τα πούμε

Followers

ΕΓΩ

My photo
Κάθε φορά που χάνομαι μεσά στις σκέψεις τρελλένομαι... όχι πως με ενοχλεί, όχι. Απλώς στο χαρτί ΞΕΣΠΑΩ

Blog Archive