.

Dare to Dream

Thursday 26 May 2011

Θάρρος.

Μακάρι να είχα περισσότερο. Μακάρι να μην φοβόμουν τίποτα.
Μακάρι να ήμουν πιο δυνατή.

Tuesday 24 May 2011

ΧΩΡΙΣ ΝΟΗΜΑ

Ξυπνάς, ο χρόνος σε πνίγει.
Το ρολόι χτυπά, τικ τοκ μέσα στα αυτιά σου, οι τοίχοι θα σε πλακώσουν!

Φεύγεις, τρέχεις μακριά από κάτι που σε στοιχειώνει
Άδικα τρέχεις φίλε, από του χρόνου τα δόντια, κανείς, ΠΟΤΕ δεν έχει γλιτώσει.

"Και τι να κάνω;" με ρωτάς απελπισμένα.
"Ζήσε." τα μάτια ανοίγεις διάπλατα και μου χαμογελάς.

Σηκώνεσαι και φεύγεις, πού πας;
Ποιος να ξέρει.

Σε ψάχνω. Τηλέφωνα, μηνύματα, δεν είσαι πουθενά.
Πού χάθηκες;

Μήνες περνάνε. Κανένα σημάδι ζωής.
Ένα γράμμα φτάνει στο σπίτι μου.
Αποστολέας : Άγνωστος.

Το ανοίγω και μέσα υπάρχει ένα σκισμένο χαρτί, μουτζουρωμένο
Δεν βγάζω πολύ καθαρά τα γράμματα αλλά τελικά καταλαβαίνω.
"Δεν αντέχω Ο χρόνος με πνίγει, με σκοτώνει. Δεν θα τον αφήσω, θα τον προλάβω. Συγγνώμη. Αντίο."

Ένα δάκρυ μου βρέχει το ήδη μουτζουρωμένο γράμμα.

Την επόμενη μέρα ξυπνάω. Ο χρόνος με πνίγει.
Το ρολόι χτυπά τικ-τοκ μέσα στα αυτιά μου, οι τοίχοι με πλακώνουν.

Φεύγω, τρέχω μακριά από κάτι που με στοιχειώνει
Άδικα τρέχω, από του χρόνου τα δόντια, κανείς, ΠΟΤΕ δεν έχει γλιτώσει.
Βλέπω ένα περαστικό. Απελπισμένη τον ρωτώ " Τι να κάνω;"
"Ζήσε." μου απαντάει και εγώ του χαμογελάω.


Πηγαίνω στο σπίτι μου, σκίζω βιαστικά ένα φύλλο χαρτί και γράφω.

<<Δεν αντέχω. Μου λείπει. Ο χρόνος με σκότωσε. Αντίο.>>

Το αφήνω πάνω στο γραφείο και πάω να βρω τον φίλο μου.

ΑΤΙΜΕ ΧΡΟΝΕ, ΠΩΣ ΠΕΤΑΣ. ΣΤΑΜΑΤΑ....

ATHENS 2011 KAI ANTE ΓΕΙΑ...

hold me closer tiny dancer !

Sunday 15 May 2011

Υπνώτισε με..

Μέσα στου κόσμου το δηλητήριο, δώσε μου το χέρι σου.
Βοήθα με να φτιάξω την διαδρομή πιο όμορφη.

Εσύ κι'γω, εκεί, σε τρία χρόνια.
Μακρυά απ'όλους, μακρυά από κανόνες, απ'όλα.

Επιτέλους στην ευθεία των ονείρων μας θα πορευτούμε.
Ο κόσμος μας περιμένει.

Μαζί. Εκεί, όπου τα πάντα μοιάζουν δυνατά.
Σ'ένα δρόμο γεμάτο, ΠΝΙΓΜΕΝH στα λουλούδια.
Έναν δρόμο περιπλανώμενο στα σύννεφα......
κι'εμείς θα πετάμε, θα ζούμε, ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ.

Cause we are the passengers... and we ride and ride...


Tuesday 10 May 2011

Caer está permitido,pero levantarse es obligatorio.

-


Το να πέφτεις συμβαίνει, όμως το να σηκώθεις είναι απαρέτητο.


Πιστεύω πως όλοι έχουμε νιώσει αυτό το συναίσθημα.
Πως όλα τελειώσαν.
Πως έχουμε πέσει, πως ο πάτος μας καλωσορίζει...
Και γω το έχω νιώσει. Το νιώθω και έχω να το νιώσω αρκετές φορές ακόμα στην ζωή μου.
Αλλά ναι, το να πέφτεις είναι συχνό, καθημερινό το θέμα είναι να βρίσκεις την δύναμη να ΣΗΚΩΝΕΣΑΙ, να χαμογελάς και απλώς να ζεις την στιγμή.

ΦΙΛΟΣΟΦΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ.
-Μαρία
(χαχα πάει την χάσαμε αυτήν.)



Tuesday 3 May 2011

Η Χώρα Του Ποτέ

Όνειρα-νεκρά ή όχι.

Η ΟΔΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ

Πώς να'νε άραγε η οδός ονείρων μου, η χώρα του Ποτέ μου;
Θα'ναι ασήμαντη, ίσως και καθημερινή.
Εκεί όμως εγώ θα'μαι ευτυχισμένη, ολοκληρωμένη

Θα κοιτάω τ' αστέρια, και θα ζωγραφίζω το φεγγάρι
και μ' ένα γλυκό φιλί τα πάντα θα σταματάνε.

Ίσως και να βρίσκομαι στη θάλασσα και να κολυμπώ
και με ένα γλυκό πλατσούρισμα τα πάντα θα σταματάνε.

Θα'ναι μια Χώρα σαν όλες τις άλλες. Δεν θέλω καμιά υπερπαραγωγή
Ίσως συναντήσω ανθρώπους αγαπημένους, φίλους, συγγενείς.

Ίσως και να είμαι μόνη μου,
ονειρεύοντας το γλυκό φιλί που θα έκανε τα πάντα να σταματήσουν.

Και η δική σου;




Followers

ΕΓΩ

My photo
Κάθε φορά που χάνομαι μεσά στις σκέψεις τρελλένομαι... όχι πως με ενοχλεί, όχι. Απλώς στο χαρτί ΞΕΣΠΑΩ