Το ταξίδι ξεκινάει. Μια περιήγηση στο αγνώστο, μια βουτιά στις ξένες χώρες θα πραγματοποιηθεί.
Κατευθύνομαι προς το αεροδρόμιο του Ελευθερίου Βενιζέλου, με συντροφιά το κάψιμο στο στήθος μου. Το κάψιμο της περιέργειας, της εξευρεύνησης. Έχω μόλις τσακωθεί με την μητέρα μου, οπότε η ανυπομονησία γίνεται ακόμα πιο έντονη.
Φτάνω, και συνοδεύομαι στο αεροπλάνο. Η πτήση είναι καλή, και μπορώ πλέον να δω τα πράγματα με άλλη οπτική γωνία. Τα πάντα είναι τόσο ασήμαντα από ψηλά.
Τόσο μικροσκοπικά. Ένα τίποτα.
Διασχίζουμε το Αιγαίο Πέλαγος, την Θεσσαλονική και ύστερα τα Σκόπια και μετά από μια ώρα και 15 λεπτά, φτάνουμε στο Βελιγράδι. Την πρωτεύουσα της Σερβιάς.
Συναντάω τον μπαμπά μου, και νιώθω όμορφα. Είχα να τον δω αρκετό καιρό.
Το αεροδρόμιο δεν είναι όπως της Αθήνας, είναι εξερετικά μικρό και απλό.
Να πω την αληθεία νιώθω λίγο περίεργα. Δεν γνωρίζω την γλώσσα, δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα. Βρίσκομαι σ'έναν εντελώς άγνωστο τόπο, μακριά από το σπίτι μου, τον πολιτισμό μου, την γλώσσα μου, μακριά απ'όλα τα πράγματα που οι πατριώτες θεωρούμε δεδομένα.
Κάποιοι θα πουν πως στεναχωρέθηκα με αυτό, αλλά όχι. Απλώς με εκνευρίζει λίγο να μην μπορώ να καταλάβω τίποτα.
Και τώρα, οδηγάμε προς το σπίτι. Έχει αρκετή κίνηση και τα αυτοκίνητα έχουν όλα προτερεότητα, το θέαμα είναι αστείο!
Υπάρχουν και αυτά τα μεγάλα κτήρια που τα ονομάζουν μπλόκα.
Είναι σε ουρανοξίστες (όχι τεράστιους) και είναι μικρά διαμερισματάκια.
Όλα ίδια για όλους.
Εκεί έμεναν οι άνθρωποι κατά την Σοβιετική Ένωση. Απ'ότι είδα, όχι δεν ζούσαν σε καλές συνθήκες.
Οι άνθρωποι είναι όλοι χαμογελάστοι και πάρα πολύ ψηλοί. Νιώθω σαν μυρμίγκι.
Φτάσαμε στο σπίτι. Είναι όμορφο, μεγάλο χωρίς λόγο.
Η τηλεόραση πέρα από την MTV δεν παίζει κάτι πέρα από Σέρβικο Πρόγραμμα.
Αλλά η ώρα περνάει. Και φτάνει το βράδυ.
Ο πατέρας μου αποφάσισε να με πάει έξω.
Βλέπουμε κάτι βομβαρδισμένα κτήρια που είχαν βομβαρδίσει οι Αμερικάνοι. Είναι πάρα πολύ εντυπωσιακό! Είναι μια τρύπα στο κτήριο.
Πάντου υπάρχουν ψεύτικες μεγάλες αγελάδες. Φαίνεται έχουν κάποιο κόλλημα.
Η νεολαία ήταν έξω, και όπως είπα και πιο πριν, ήταν όλοι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΨΗΛΟΙ.
Α! Επίσης, είναι όλοι νομοταγείς. Δεν περνάνε διάσπαρτα στον δρόμο. Πρέπει να περάσουν, όταν είναι πράσινο μόνο από την διάβαση. Αλλιώς απλώς σε πατάνε. Αλλά σαν κλασσικοί έλληνεες εγώ και ο μπαμπάς μου, δεν κοιτάξαμε να περπατάμε μέχρι την διάβαση.
Τα χρήματα είναι διαφορετικά, οι νόμοι, η γλώσσα, αλλά και πάλι δεν νιώθω εντελώς διαφορετική από αυτά τα άτομα.
Κάτσαμε σε μια πιτσαρία (ο Θεός να την κάνει.) και μπορέσαμε να παραγγείλουμε κανονικά.
Είναι πολύ βοηθητικό που ορισμένοι άνθρωποι μιλάνε και αγγλικά, επειδή θα είμασταν εντελώς χαμένοι.
Πάντως το κλίμα είναι ωραίο. Α! Συναντήσαμε Έλληνες στον δρόμο, και ένα ελληνικό σουβλατζίδικο. Αληθίνο αξιωθέατο!
Περνάω καλά μέχρι στιγμή, και ελπίζω τα πράγματα να συνεχίσουν έτσι.
Αύριο θα πάμε ένα ταξίδι σ'ένα ξενοδοχείο κοντά στην Ρουμανίο, στις όχθες του ποταμού Δούναβη. Είμαι σίγουρη, πως τώρα αρχίζει το καλό!
No comments:
Post a Comment