They all pretend.

"Αρνούμαι σ' ένα ψέμα να ζήσω.

Τον έρωτα και την φιλία σε ματωμένα τούβλα να χτίσω."

Απαθής περπατάει.

Που και που σταματάει και κοιτάει.

Τον κόσμο, την πλατεία, την μαγεία.

Ομορφιά μοναχά μπορεί να δει.

Τίποτα άλλο δεν την συγκινεί.

Πρόσωπα της φαντάζουν ξένα, όμως πάντα καλόκαρδα και περιποιημένα.

Ξαφνικά, οι μάσκες πέφτουν και τα μάρμαρα σπάνε.

Δεν μπορεί να κρυφτεί.

Κάθε πρόσωπο πνίγεται στην κακία.

Στην μελαγχολία και στην αχαριστία.

Η κοπέλα απορεί, φοβάται αυτή την αλλαγή.

Την βλέπεις σ' ένα παγκάκι μοναχή, να κλαίει

δίχως να φταίει.

Αναρωτιέται σιγανά:

"Τα πάντα άλλαξαν, ή πρώτη φορά βλέπω καθαρά;"