Ένα ξεχασμένο χαμόγελο

Γυρνώ σπίτι αργά, σέρνω τον σωρό μου και ξαπλωνώ.

Κλείνω τα μάτια μου και μετά βίας ο ύπνος με τραβάει στα πιο σκοτεινά μονοπάτια. Όμως κάτι λείπει... κάτι...κάτι.

Ξυπνάω κατά τις 7. Ένα γλυκό φιλί της μητέρας μου με καλημερίζει.

"Καλή επιτυχία!" μου φωνάζει. Η ώρα πέρασε. Πρέπει να φύγω.

Φτάνω στο σχολείο. Πρόσωπα γνώριμα, πρόσωπα εκνευριστικά, πρόσωπα που αγαπάς μα που δεν θα έχεις ποτέ. Πρόσωπα... Μα και πάλι κάτι λείπει, κάτι ξεχνάω... κάτι....

Μία σύντομη βόλτα και ύστερα πάλι σπίτι.

Το κινητό χτυπάει. "έχετε ένα νέο μήνυμα." γράφει η οθόνη.

"Πώς έγραψες;" λέει το μήνυμα. Ο πατέρας μου θα 'ναι.

Πληκτρολογώ, "καλά". Όμως κάτι ξεχνάω! Πάλι.

Κατευθύνομαι προς το δωμάτιο μου, μηχανικά, που μόνο δωμάτιο δεν θυμίζει.

Τα ρούχα πεταμένα, ξεχασμένα, τιποτένια, απολαμβάνουν τις ανέσεις του πατώματος.

ΜΑ ΚΑΤΙ ΞΕΧΝΑΩ, ΚΑΤΙ.... ΚΑΤΙ...

Και ξαφνικά, θυμάμαι.

Ξεχνάω...να χαμογελάω.

-Μ