Ίσως δεν είναι γραφτό

Να μ' αγαπήσεις.
Ίσως δεν είναι γραφτό να γυρίσεις να με κοιτάξεις, στα μάτια μου να χαθείς.

Ίσως δεν είναι γραφτό να ψάξεις, να πληγωθείς, να κλάψεις.

Ίσως δεν είναι γραφτό να με κρατήσεις στην αγκαλιά σου, να με ταξιδεύσεις, να με αγαπάς.

Όμως, καλύτερα που δεν είναι γραφτό

Πρόσεχε που θα δοθείς, και τι θα δώσεις.
Το χαμόγελο σου, μην σβηστεί ποτέ από το όμορφο πρόσωπο σου.
Ένα πρόσωπο πιο όμορφο από τα χιλιάδες χρώματα του ουρανού.
Πιο όμορφο από τα βουνά, από την ανατολή, από την δύση.
Θα μου λείψουν οι γλυκές μελωδίες της φωνής σου.
Μακάρι να ήξερα, μακάρι να ήξερες! Τόσο δα.
Μακάρι!
Και αν με ακούς πολύ λυπημένη, θα μου περάσει.


Μην κλάψεις, μην.
Μην με ξεχάσεις, μην.


"I'm not afraid my love. When I think about your strong arms, all around me,
I feel safe.
When I see your shadow coming closer to me, a happiness is wrapping my heart.
Never change, never forget. And when you are afraid, I'll be there my love."

Μια σκιά..

Σε βλέπω δίπλα μου. Σκουπίζεις το δάκρυ που τρέχει στο μάγουλο μου.
Μου χαμογελάς. Τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο.

Τα πάντα όμως σκοτεινιάζουν . Τρομοκρατημένη σε ψάχνω στα τυφλά.
Φωνάζω το όνομα σου απελπισμένα.. με όση δύναμη μου έχει μείνει.

Ζωγραφίζοντας τη μορφή σου στο μυαλό μου, κλείνω τα μάτια και σε βλέπω δίπλα μου.
Με ηρεμείς. Μου χαμογελάς. Μια ζεστασιά περικυκλώνει την καρδιά μου.
Τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο.

Ανοίγω τα μάτια. Σκοτάδι και πάλι.
Άραγε τι να σημαίνει αυτό;
Πως μακριά σου, πεθαίνω αργά και αθόρυβα; Πως μέσα σε μια σκοτεινή τρύπα
βυθίζομαι ακόμα πιο πολύ μέρα με τη μέρα; ή μήπως πως ποτέ δεν σε είχα
και ποτέ δεν θα σ' έχω. Αληθινά;

Ο μόνος γνώστης ο χρόνος. Ο μόνος συνεργός του η μοίρα.
Κάθονται δίπλα-δίπλα και υφαίνουν. Εμείς αμέριμνοι ζούμε.
Δίχως να ξέρουμε τι μας επιφυλάσσουν
Τα παίζουμε όλα στα τυφλά, ρισκάρουμε.
Και αν χάσουμε; Βυθιζόμαστε στο μαύρο.
Και μετά; Και μετά... δεν έχω ιδέα.

Στου ονείρου μου τον κόσμο όμως, είσαι πρωταγωνιστής
Με προσέχεις εκεί, με αγαπάς εκεί.
Και όταν ξυπνάω, απομένω μόνη μου με μια σκιά ελπίδας να σκεπάζει το μυαλό μου.

Μια σκιά ελπίδας που ίσως μετατραπεί σε μια μαύρη σκιά στην καρδιά μου.
Μια σκιά, που ο χρόνος θα αποφασίσει τη ρόλο θα παίξει...

Οπότε έλα. Πάρε το μαχαίρι και ξέρεις τι να μου κάνεις με αυτό.





-Μ

http://www.youtube.com/watch?v=xG6ohRdAH-g&feature=related
Μη ξημερώνεις ουρανέ. Άδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο.

Θα ξανα'ρθεις μόλις πάλι νυχτώσει.

Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου...

Σημάδια.

Μικρά γεγονότα, που καμιά φορά ουρλιάζουν για το τι να κάνεις.

Οι άνθρωποι δυστυχώς έχουν την τάση ή να αγνούν τα άσχημα σημάδια,

ή να τα παραερμηνεύουν εντελώς, έτσι ώστε να δουν αυτά που θέλουν να δουν.

Το έχεις κάνει, το έχω κάνει. Λίγο πολύ όλοι.

Εκείνη τη στιγμή, που πέφτεις στο κρεβάτι σου και απλώς κλείνεις τα μάτια

και σκέφτεσαι το τίποτα. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή σε βαράει στο κεφάλι!

Πρέπει να το κάνεις, πρέπει να ρισκάρεις! Τρέχεις να προλάβεις να του μιλήσεις

αλλά γαμώ την γκαντεμιά σου έχει βγει. Τι κάνεις; Δεν είναι αυτό ένα κακό σημάδι;

Σκέφτεσαι και σκέφτεσαι και κουράζεσαι να σκέφτεσαι.

Πάρε μια συμβουλή. Σταμάτα να σκέφτεσαι, σταμάτα να αναλύεις

και απλώς άστα όλα και πνίξου στη μυρωδιά του καλοκαιριού!

(Που ίσως να μην είναι αυτό που περίμενες..)

Αφέσου, χαμογέλα και γράψτους όλους, γιατί όπως λέει και μια φίλη μου....

WE DON'T NEED YOUR DICKS!

M

(Αυτή η ανάρτηση, μια αντανάκλαση του εαυτού μου. Χωρίζομαι σε δύο και γίνομαι ο αναγνώστης αλλά και ο συγγραφέας. Τι εννόω; Πως μιλάω στον εαυτό μου γιατί το έχω παρά... κουράσει!)

Why?

Κανείς δεν θα ξεφύγει ποτέ από αυτήν την ερώτηση.

Έχει οστά και μας κυνηγάει όλους, και τις περισσότερες φορές, δεν έχει καν απάντηση.

ΓΙΑΤΙ;;;;;

Ένα γλυκό άκουσμα

Άκου τον ήχο της βροχής, δεν σε χαλαρώνει;

Δεν σε τραβάει κάπου αλλού, σ' έναν κόσμο ήρεμο, δίχως πολύ σκέψη;

Κλείσε τα μάτια σου και άκου τον ήχο της βροχής.

Κι αν μπουμπουνίζει ασταμάτητα, μην φοβηθείς.

Θα' μαι κοντά σου όταν με θες.

Κι όπως η βροχή στα μέσα του Ιουνίου πέφτει καταρρακτωδώς , έτσι

κι εγώ,

εκεί που δεν με περιμένεις, θα εμφανίζομαι.

Ακούω τον ήχο της βροχής, τρέχω να την δω από το παράθυρο μου.

Να δω τις σταγόνες να ανταγωνίζονται για το ποια θα φτάσει πρώτη.

Μόνο που δεν μπορώ να δω τίποτα. Γιατί;

Το ξεχνάω, κλείνω τα μάτια μου και απολαμβάνω λίγα λεπτά σ'έναν άλλον κόσμο.

Πνιγμένο στην αγάπη σου, πνιγμένο στα μάτια σου.

http://www.youtube.com/watch?v=ybBE3Z1HNyc&feature=related

-Μ

ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Την θεωρώ συγκλονιστική και δεν ξέρω γιατί.

Αν σκεφτούμε πως ο φωτογράφος, ο Steve Gosling, πήρε απλώς δύο παγκάκια

σε μια γέφυρα και έναν συννεφιασμένο ουρανό και δημιούργησε αυτό, είναι εκπληκτικό.

Ένας σωστός φωτογράφος παίρνει κάτι που δεν είναι ιδιαίτερα σπουδαίο,

και το δημιουργεί σε κάτι πέρα από κάθε φαντασία.

Και δεν ξέρω καν γιατί σκάλωσα με αυτήν την φωτογραφία.

Dolgo.

Πόνος... Μικρά αγκαθάκια που χώνονται στην καρδιά σου.

Τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιο θα σε πληγώσει περισσότερο.

Έχουν μπόλικο εγωισμό, μπόλικη κακία μέσα τους και άμα έχεις πέσει θύματα τους, πονάς.

Ο πόνος είναι ένας τύπος με μαύρα μαχαίρια αντί για τόξα στην πλάτη του. Κυκλοφορεί στην πόλη σου, στο σπίτι σου.

Κρύβεται πίσω από δέντρα, πίσω από αμάξια, πίσω από ανθρώπους.

Παίρνει μορφές, πετάει, μαστιγώνει, πονάει.

Είναι άτιμος, ύπουλος, ψυχάκιας, άσχημος.

Και άμα κάποια μέρα, εμφανιστεί μπροστά σου,

δείκτου τα δόντια σου, στάσου στα πόδια σου, γιατί δεν θα σε λυπηθεί.

ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΛΥΠΗΘΕΙ!

-Μ

Ένα απελπισμένο ουρλιαχτό βοήθειας

Αγαπημένο συναίσθημα;

Όταν πέφτω κάτω από τα γέλια και για εκείνη την στιγμή, σκέφτομαι

"Ει, είμαι ευτυχισμένη!" την ίδια στιγμή περνάει...

Χειρότερο συναίσθημα;

Όταν πληγώνω ανθρώπους που αγαπάω...

------------------------------------------------------------

Και αφού κλαις, και σκέφτεσαι στιγμές που σε πόνεσαν πολύ, και το μόνο που ρωτάς τον εαυτό σου, είναι γιατί;

Προσπαθείς και τελικά χάνεις λόγω της βλακείας σου.

Κοιτάς ένα ανοιχτό παράθυρο και το μόνο που σκέφτεσαι είναι η γλυκιά απόδραση.

Μόνο που το παράθυρο τώρα έκλεισε, απότομα, και εσύ έχεις απομείνει στο σκοτάδι, να πολεμάς , και να προσπαθείς να αντιμετωπίσεις τα προβλήματα σου.

Μπορείς;

Ζητάς βοήθεια, φωνάζεις συγγνώμη ή και το αντίθετο.

Δεν φαίνεται να σ' ακούσει κανείς.

Αλλά γιατί να σε ακούσουν;

Εσύ τους άκουσες;

ΕΣΥ ΗΣΟΥΝ ΕΚΕΙ;

(Όχι; Ε φάει σκατά λοιπόν.)

http://www.youtube.com/watch?v=csfidcd_4FQ&feature=related

Ένα ξεχασμένο χαμόγελο

Γυρνώ σπίτι αργά, σέρνω τον σωρό μου και ξαπλωνώ.

Κλείνω τα μάτια μου και μετά βίας ο ύπνος με τραβάει στα πιο σκοτεινά μονοπάτια. Όμως κάτι λείπει... κάτι...κάτι.

Ξυπνάω κατά τις 7. Ένα γλυκό φιλί της μητέρας μου με καλημερίζει.

"Καλή επιτυχία!" μου φωνάζει. Η ώρα πέρασε. Πρέπει να φύγω.

Φτάνω στο σχολείο. Πρόσωπα γνώριμα, πρόσωπα εκνευριστικά, πρόσωπα που αγαπάς μα που δεν θα έχεις ποτέ. Πρόσωπα... Μα και πάλι κάτι λείπει, κάτι ξεχνάω... κάτι....

Μία σύντομη βόλτα και ύστερα πάλι σπίτι.

Το κινητό χτυπάει. "έχετε ένα νέο μήνυμα." γράφει η οθόνη.

"Πώς έγραψες;" λέει το μήνυμα. Ο πατέρας μου θα 'ναι.

Πληκτρολογώ, "καλά". Όμως κάτι ξεχνάω! Πάλι.

Κατευθύνομαι προς το δωμάτιο μου, μηχανικά, που μόνο δωμάτιο δεν θυμίζει.

Τα ρούχα πεταμένα, ξεχασμένα, τιποτένια, απολαμβάνουν τις ανέσεις του πατώματος.

ΜΑ ΚΑΤΙ ΞΕΧΝΑΩ, ΚΑΤΙ.... ΚΑΤΙ...

Και ξαφνικά, θυμάμαι.

Ξεχνάω...να χαμογελάω.

-Μ

Drapetomania.

Αυτή η τάση του να θες να δραπετεύσεις όταν όλα γαμιούνται.
Αυτή η ανάγκη.

Το έχεις νιώσει;



Μια μικρή και σύντομη ανάρτηση γεμάτη πόνο.

Μ.