Λάσπη . Λασπωμένα όνειρα και πλανές απάτες.

Τίποτα πιο γρήγορο,τίποτα πιο απλό.

Όλα ένα τίποτα.

Χυδαίο ερωτηματικό...

Κάτι σαν ψέμα.

Τίποτα δεν είναι ότι φαίνεται.
Μην με πιστεύεις, μην με ακούς, μην με εμπιστεύεσαι.
Ένας φανταστικός κόσμος και είμαι πρωταγωνιστής.
Σε χρειάζομαι.
Σε χρειάζομαι δίπλα μου.
Αρκεί να μην με πιστεύεις, να μην με ακούς, να μην με εμπιστεύεσαι.
Ούτε εγώ δεν με πιστεύω, δεν με ακούω, δεν με εμπιστεύομαι.

Κανείς δεν θα έπρεπε.
Σκοτάδι, σιωπή, μοναξιά.
Κάτι σαν ψέμα.

Η μοναξιά στο πεζοδρόμιο...

Κοιταξες ποτε στα ματια ενα αδεσποτο σκυλι
για να δεις η μοναξια τι παει να πει
να σε μυρισει θελει οχι να επιτεθει
δε θα σε δαγκωσει αγαπη ψαχνει οχι για φαϊ
φαϊ μπορει να βρει και μεσα στα σκουπιδια
μα αν παρει αγαπη η ζωη του δε θα ειναι ιδια
κι οταν πληγωνεται πληγωνεται βαθια
γιατι αντι για αγαπη συνηθως παιρνει κλωτσια
σε αντιθεση με τον σκυλο αγαπας τον εαυτο σου
ταιζεις μονο τον εγωισμο σου
ψαξε να βρεις κατι καλο στο φερσιμο σου
πνιγεσαι στο βυθο σου παλι εσυ και τα εγω σου
μα οι μοναξιες μας απεχουν τοσο πολυ
εμενα κραταει στιγμες εσενα ολοκληρη ζωη
απο δικη σου επιλογη φυσικα
εσυ διαλεξες να ζησεις με ονειρα πλαστικα
στη γκλαμουρια που επιφανειακα ολα ειναι καλα
μα μεσα τοση βρωμια που μου γυρναν τα σωθικα
κι ολα εξω φανταζουνε τοσο κρυα
πως να βγαλω απο μεσα μου ρε τοση αηδια
πως να γευτω στο στομα μου τοση πικρια
τοση ψευτια και τοση αχαριστια
νιωθω σαν παιδι που ζει αναμεσα σε θηρια
και θελουνε να τον κατασπαραξουν με μανια
και εχω κλειστει στον εαυτο μου για καιρο
προσπαθω να καταλαβω λιγο πριν να τρελαθω
τι σε κανει τοσο ασχημη μεσα σου απορω
λυπαμαι κουκλα μου το make up δε καλυβει το κενο
κι οταν ξεβαφτεις και δεις πως ολα ειναι παιχνιδι
ενας κομπαρσος θα' σαι παλι στο σανιδι
και το ρολακι που πηρες τοσο μικρο
με τιτλο της ταινιας ψυχολογικα πορνο
μα οταν πεσει η αυλαια θα ηθελα να δω
τα βουρκωμενα ματια σου δυο λογια να σου πω
το να γαμας την ψυχη σου δε σε κανει μοναχικο
σε κανει αρρωστο γεματο απωθημενα και τρελο
μονιμα ερωτευμενα με τον καθρεφτη τα ματια σου
μα οταν σπασει να δω πως θα μαζεψεις τα κομματια σου
δε με πειραζει μονο που με τρομαζει
αλλος ενας συναισθηματικος καμικαζι
η λεξη σεβασμος ειναι αγνωστη στο προσωπο σου
γι' αυτο δεν εχεις ανθρωπο να αποκαλεις δικο σου
οσκαρ υποκρισια θελει το σεναριο σου
συγγνωμη που δεν στο 'δωσα μα ηθελα το καλο σου
μα εσυ θελεις επιβεβαιωση απ' το κοινο
σε ενα κρεβατι μεθυσμενη με αγνωστο ηθοποιο
τις κομμενες σκηνες δε θα τις δω ευχαριστω
η μοναξια στο πεζοδρομιο μου φροντισε γι' αυτο
και καπου εδω να σου εξομολογηθω
πως καπου μεσα στην ταινια επαιζα κι εγω
μα ο σκηνοθετης δε με γουσταρε μ' απελυσε ευτυχως
εισαι πολυ αληθινος μου ειπε για ηθοποιος
οι τιτλοι πεφτουν μα το ονομα σου πουθενα
τ' αποφθεγμα της ταινιας σε λυπαμαι ειλικρινα
γιατι εισαι μονη εφυγε και ο τελευταιος θεατης σου
γιατι το μισος μου εχει πεθανει μαζι σου.

They all pretend.

"Αρνούμαι σ' ένα ψέμα να ζήσω.

Τον έρωτα και την φιλία σε ματωμένα τούβλα να χτίσω."

Απαθής περπατάει.

Που και που σταματάει και κοιτάει.

Τον κόσμο, την πλατεία, την μαγεία.

Ομορφιά μοναχά μπορεί να δει.

Τίποτα άλλο δεν την συγκινεί.

Πρόσωπα της φαντάζουν ξένα, όμως πάντα καλόκαρδα και περιποιημένα.

Ξαφνικά, οι μάσκες πέφτουν και τα μάρμαρα σπάνε.

Δεν μπορεί να κρυφτεί.

Κάθε πρόσωπο πνίγεται στην κακία.

Στην μελαγχολία και στην αχαριστία.

Η κοπέλα απορεί, φοβάται αυτή την αλλαγή.

Την βλέπεις σ' ένα παγκάκι μοναχή, να κλαίει

δίχως να φταίει.

Αναρωτιέται σιγανά:

"Τα πάντα άλλαξαν, ή πρώτη φορά βλέπω καθαρά;"