Λάσπη . Λασπωμένα όνειρα και πλανές απάτες.

Τίποτα πιο γρήγορο,τίποτα πιο απλό.

Όλα ένα τίποτα.

Χυδαίο ερωτηματικό...

Κάτι σαν ψέμα.

Τίποτα δεν είναι ότι φαίνεται.
Μην με πιστεύεις, μην με ακούς, μην με εμπιστεύεσαι.
Ένας φανταστικός κόσμος και είμαι πρωταγωνιστής.
Σε χρειάζομαι.
Σε χρειάζομαι δίπλα μου.
Αρκεί να μην με πιστεύεις, να μην με ακούς, να μην με εμπιστεύεσαι.
Ούτε εγώ δεν με πιστεύω, δεν με ακούω, δεν με εμπιστεύομαι.

Κανείς δεν θα έπρεπε.
Σκοτάδι, σιωπή, μοναξιά.
Κάτι σαν ψέμα.

Η μοναξιά στο πεζοδρόμιο...

Κοιταξες ποτε στα ματια ενα αδεσποτο σκυλι
για να δεις η μοναξια τι παει να πει
να σε μυρισει θελει οχι να επιτεθει
δε θα σε δαγκωσει αγαπη ψαχνει οχι για φαϊ
φαϊ μπορει να βρει και μεσα στα σκουπιδια
μα αν παρει αγαπη η ζωη του δε θα ειναι ιδια
κι οταν πληγωνεται πληγωνεται βαθια
γιατι αντι για αγαπη συνηθως παιρνει κλωτσια
σε αντιθεση με τον σκυλο αγαπας τον εαυτο σου
ταιζεις μονο τον εγωισμο σου
ψαξε να βρεις κατι καλο στο φερσιμο σου
πνιγεσαι στο βυθο σου παλι εσυ και τα εγω σου
μα οι μοναξιες μας απεχουν τοσο πολυ
εμενα κραταει στιγμες εσενα ολοκληρη ζωη
απο δικη σου επιλογη φυσικα
εσυ διαλεξες να ζησεις με ονειρα πλαστικα
στη γκλαμουρια που επιφανειακα ολα ειναι καλα
μα μεσα τοση βρωμια που μου γυρναν τα σωθικα
κι ολα εξω φανταζουνε τοσο κρυα
πως να βγαλω απο μεσα μου ρε τοση αηδια
πως να γευτω στο στομα μου τοση πικρια
τοση ψευτια και τοση αχαριστια
νιωθω σαν παιδι που ζει αναμεσα σε θηρια
και θελουνε να τον κατασπαραξουν με μανια
και εχω κλειστει στον εαυτο μου για καιρο
προσπαθω να καταλαβω λιγο πριν να τρελαθω
τι σε κανει τοσο ασχημη μεσα σου απορω
λυπαμαι κουκλα μου το make up δε καλυβει το κενο
κι οταν ξεβαφτεις και δεις πως ολα ειναι παιχνιδι
ενας κομπαρσος θα' σαι παλι στο σανιδι
και το ρολακι που πηρες τοσο μικρο
με τιτλο της ταινιας ψυχολογικα πορνο
μα οταν πεσει η αυλαια θα ηθελα να δω
τα βουρκωμενα ματια σου δυο λογια να σου πω
το να γαμας την ψυχη σου δε σε κανει μοναχικο
σε κανει αρρωστο γεματο απωθημενα και τρελο
μονιμα ερωτευμενα με τον καθρεφτη τα ματια σου
μα οταν σπασει να δω πως θα μαζεψεις τα κομματια σου
δε με πειραζει μονο που με τρομαζει
αλλος ενας συναισθηματικος καμικαζι
η λεξη σεβασμος ειναι αγνωστη στο προσωπο σου
γι' αυτο δεν εχεις ανθρωπο να αποκαλεις δικο σου
οσκαρ υποκρισια θελει το σεναριο σου
συγγνωμη που δεν στο 'δωσα μα ηθελα το καλο σου
μα εσυ θελεις επιβεβαιωση απ' το κοινο
σε ενα κρεβατι μεθυσμενη με αγνωστο ηθοποιο
τις κομμενες σκηνες δε θα τις δω ευχαριστω
η μοναξια στο πεζοδρομιο μου φροντισε γι' αυτο
και καπου εδω να σου εξομολογηθω
πως καπου μεσα στην ταινια επαιζα κι εγω
μα ο σκηνοθετης δε με γουσταρε μ' απελυσε ευτυχως
εισαι πολυ αληθινος μου ειπε για ηθοποιος
οι τιτλοι πεφτουν μα το ονομα σου πουθενα
τ' αποφθεγμα της ταινιας σε λυπαμαι ειλικρινα
γιατι εισαι μονη εφυγε και ο τελευταιος θεατης σου
γιατι το μισος μου εχει πεθανει μαζι σου.

They all pretend.

"Αρνούμαι σ' ένα ψέμα να ζήσω.

Τον έρωτα και την φιλία σε ματωμένα τούβλα να χτίσω."

Απαθής περπατάει.

Που και που σταματάει και κοιτάει.

Τον κόσμο, την πλατεία, την μαγεία.

Ομορφιά μοναχά μπορεί να δει.

Τίποτα άλλο δεν την συγκινεί.

Πρόσωπα της φαντάζουν ξένα, όμως πάντα καλόκαρδα και περιποιημένα.

Ξαφνικά, οι μάσκες πέφτουν και τα μάρμαρα σπάνε.

Δεν μπορεί να κρυφτεί.

Κάθε πρόσωπο πνίγεται στην κακία.

Στην μελαγχολία και στην αχαριστία.

Η κοπέλα απορεί, φοβάται αυτή την αλλαγή.

Την βλέπεις σ' ένα παγκάκι μοναχή, να κλαίει

δίχως να φταίει.

Αναρωτιέται σιγανά:

"Τα πάντα άλλαξαν, ή πρώτη φορά βλέπω καθαρά;"

Neverland

The sun rises.
As always.
Shall I rise?
If I don't know,
then who does?

Life's sharp knives stuck into my chest.
As always.
You can see me.
I can not.

How do I look?
Your eyes shall become my reality.
A liar you are.

Go hide against the rainbow.
I'll come.
Be patient my love.
I shall not be late.

Rip my heart off.
I'll let you. as always.
The question has been answered.
I shall rise.
I'll rise.
See you across the rainbow.
See you across our Neverland.

-M

The sun-

------
But when his hair, blond as dry leaves, turned white
and his beautiful and passionate eyes which once were the color of boughs
on lemon trees in winter or of the shallow sea became dull,
when he felt in his veins a winter that has no spring,
Fate bought him back to the lonean Sea.
Everything was the same as it had been before.
But he was not the same and he did not recognize the sunny shores
of the joyous and passionate Ionean Sea!
Grieving he closed his eyes and gazed deeply into himself.
And there! there he saw that same sun of the past, that strange
and enormous sun which gave life to all things around him and the fragrance
of dreams to the leaves, and made him see the white and cold blood flow through
the serene stone of statues, and made him live and suffer with the deep and powerful passions of men.
It was the SUN OF YOUTH that had passed, a sun which alone enlightened the depth and twilight of his soul, and which bestowed upon all it illuminated the strange and magic beauty of Illusion.

For things appear as the soul perceives them.


-Milan Rakic- The sun.


Λόγια όμορφα, με νόημα, με κάτι που με έκανε να διαβάσω αυτό το κείμενο πάνω από πέντε φορές.
Χρόνος... περίεργο πράγμα. Σε φοβάμαι άτιμε.
Κάθε βράδυ που πάω τα μάτια μου να κλείσω, ξέρω πως κάπου παραμονεύεις.
Ξέρω ότι την επόμενη μέρα μπορώ να ξυπνήσω και να δω τα πράγματα διαφορετικά.
Έχασα χρόνια, έχασα στιγμές.
Στιγμές που πίσω, δυστυχώς δε μπορώ να φέρω.
Το τώρα, με τα δευτερόλεπτα που περνάνε, μετατρέπεται σε πριν.
Και εσύ, μ'ένα αχαυνές βλέμμα και με ορθάνοιχτα μάτια καταλαβαίνεις ότι
τα πάντα είναι στιγμές, που χάνονται και που πεθαίνουν στο δευτερόλεπτο.
Ανύμπορος σαν είσαι... τι κάνεις;
Ξέρει κανείς;

Ο καθένας είναι διαφορετικός.
Ο καθένας φωτίζει τα σκοτεινά σοκάκια της ζωής με το χαμόγελο του χαρακτήρα του.
Ο καθένας δρα, σκέφτεται, πιστεύει διαφορετικά.
Όλοι είναι διαφορετικόι, αλλά μ'έναν τρόπο όλοι ταυτόχρονα είναι ίδιοι.